Αντάμωση

Να σε αντάμωνα στον σωρό με τα λάφυρα της νίκης
Πέρα στης αύρας τους σκορπισμένους τους ανθούς
Στο μοναχικό μου μονοπάτι που παίρνω για να σε συλλογιέμαι
Στης θάλασσας τους θυμωμένους τους αφρούς

Να σε αντάμωνα στου μαΐστρου τις ριπές που τα μαλλιά ανακατεύει
Στα λεπτεπίλεπτα γυρίσματα των δαχτύλων του χεριού μου
Στης νιότης τα μαργαριταρένια δόντια που φωτεινά χαμογελούν
Στα αγάλματα τα αρχαία που λαβωμένα από του χρόνου
Το τουφέκισμα δεν σκόρπισαν μα στέκουν, με έπαρση ανδρεία


Στου ονείρου μου τον δρόμο τον ανέγγιχτο
ανάμεσα σε βότσαλα υγρά γλυμμένα με το κύμα
Το χρώμα των ματιών σου στην παλάμη μου να κρύψω
Και όταν η νοσταλγία με θλιμμένες νότες μουσικές μ αγγίξει
Να άνοιγα τα χέρια και εσύ μ αγάπης λούσα να με ντύνεις


Αχ για μια στιγμή μονάχα να σ αντάμωνα
στου ήχου τον αντίλαλο που επαναλαμβάνει την φωνή μου
στης νοσταλγίας το άλογο αναβάτης να καλπάσω
και με κόκκινα όνειρα στον ορίζοντα να γράψω το όνομα σου

Ελπίδα