Ξεπεζεμένο άρμα...

Βρέχει και γέρνουν λοξά οι σταλαγματιές
σαν τις χτυπά με μίσος ένας άγριος άνεμος
σύννεφα σκούρα σε τύλιξαν,
σκοτεινιασμένος ο ήλιος και εσύ ακούμπησες
στο πολυπλάνητο κιγκλίδωμα της φαντασίας μου..
λουσμένος στα πολύτιμα στολίδια σου!!!!

κοιτάζω έξω τις μακριές κορυφές των δέντρων, γέρνουν
συνεπαρμένες από την ευγένεια σου
λυγίζουν, ζητώντας τα μάτια σου, εκλιπαρώντας
να σ αγγίξουν, χαϊδεύουν φευγαλέα την σκιά σου..

έχει μιαν αγριάδα έξω ο καιρός
και εγώ στην μελαγχολική μου κάμαρα
συλλογίζομαι το ξεπεζεμένο άρμα του ονείρου μου
άδειο, χωρίς αναβάτη με τα αφηνιασμένα άλογα να τρέχουν
ξέφρενα, στης σκέψης το ανήλιαγο δρόμο..

πότε θα νιώσω καλά?
Κράτησέ με…

Ελπίδα..

το πουλί με το εβένινο φτέρωμα..

Μέσα από τον τρεμάμενο άνεμο
που γέρνει πλαγιαστά τις κορφές των δέντρων
έρχεται ο αχός της σκέψης σου
στραφταλίζει το πρόσωπο
ασημένιες σταγόνες εδώ και εκεί
κατάχαμα ριγμένες οι θύμησες

Στο τραπέζι της κουζίνας αφημένο το όνειρο
μάγισσες το κύκλωσαν
μεθυσμένο χορεύει ….
ακολουθεί σκοπούς, προαιώνιων μυστηρίων

στης μοναξιάς το γκρίζο μονοπάτι
χρωματιστό μελάνι απλώθηκε
μαύρο πουλί, επάνω στο χαρτί
ζωγραφίζει με το ράμφος του
σκιαγραφεί σχήματα, ερμηνεύει χρησμούς
τρέσες τα μαλλιά σου, καλύπτουν
της νύχτας τον μανδύα
σημάδια ,χαρακιές…οι επιθυμίες

ξαναγεννιέται πολυάστερος ουρανός
λαχανιασμένα τα λευκά δάχτυλα αγγίζουν
μέσα στην ηδονική παρουσία μαστούς..
θηλές ρόδινες ,στο χαμηλό κρεβάτι
τα όνειρα συνωμοτούν ,κάνοντας επιδέξιο έρωτα

σαν βέλη καρφώνονται στην πλάτη, στους ώμους
αργές μπερδεμένες οι αισθήσεις…
είναι σχεδόν απομεσήμερο..
που πήγαν οι εραστές?
Αυτός ο γρίφος είναι αδιέξοδος

Ελπίδα…