Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

οι αδιαίρετοι

Τα βλέφαρα εκστατικά κλείσαν,
άηχη η κραυγή βγαίνει απ’ το στόμα
μοναχικό κορδόνι κρεμασμένο στο λαιμό σου ο έρωτάς μου
στέκει ορθός, για να στήσει την σκηνή του ανάμεσά μας
βαρύ έρεβος κύκλωσε του πόθου την ανεξέλεκτη βουή
αυθαίρετη η ανάσα σου..
κυλινδρικά φωτίζει τα κορμιά μας

στην κορυφή ψηλά του πύργου της απολαυστική αναζήτησης
οι πρώτες ακτίνες της αυγής ξεμύτισαν
εκθαμβωτικά ασάλευτος στεκόσουν
δεσμώτης στης αγκαλιάς την ζεστή ευλογία
σαν ένα σκοτεινό επικίνδυνο κενό
ξεδιψασμένη η γλώσσα, πηγή που ανέβλυσε της νύχτας τις ελπίδες

ρυθμικά ανεβαίνει το στήθος,
ώρα μαγική το ξόρκι της σιωπής
(περιστασιακοί) αδιαίρετοι οι ψίθυροι ,
τραγούδι εξαίσιο μελωδικό ακούγεται
θα σπάσεις….ερωτικός ιστός μας τύλιξε

στον σκοτεινό λάκκο του ύπνου
Τα όνειρα καιροφυλακτούν, με το αιχμηρό τους δόρυ
αγγίζουν το κορμί σου
Άγριος άνεμος με παρέσυρε… χάθηκα
έχω τα χέρια σου πλεγμένος κισσός στους ώμους μου.

αν μ αγάπησες χαμογέλα μου

Eλπίδα

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009

Αυταπάτη

Σ αυτό το λιμάνι πάντα μένω
ακίνητη…. κοιτώ τα πλοία
γεμάτα τα αμπάρια τους
ελπίδες, όνειρα τσαλακωμένα
Ιαχές στο έρεβος της νύχτας, οι ανέφικτες επιθυμίες μου
μ αγκαλιάζουν σαν την αγράμπελη
στο διάζωμα αρχαίου ναού ερειπωμένου

στου μύθου τον γαλάζιο τον αχό, σου έκλεψα την φράση την έκανα
κείμενο, ποίημα, λυρικό
Μην μ’ αφήσεις μόνη να σε περιμένω
φοβάμαι τις σκιές πίσω από τις βαριές κουρτίνες
των ανήλιαγων δωματίων στα ξενοδοχεία της αγανάκτησης..

Πίσω από τα κλειστά παράθυρα εφορμούν τα ξωτικά
με κοιτούν ειρωνικά από τις γρίλιες
ξεδιάντροπα ,προβάλλουν …..
με κυκλώνουν ζητούν να με ταπεινώσουν

Βγαίνουν οι ερινύες με τα μάτια μια απειλή,
με σφιγμένα πρόσωπα
Φοβάμαι…
Από τους τοίχους της ταπετσαρίας
μαραμένα πέφτουν τα μπουκέτα, χλωμά στο μισοσκόταδο,
χάνουν τα πέταλα τους, την στιλπνότητά τους

ξεψυχούν λυπημένα, σχηματίζοντας κύκλους αιμάτινους στο πάτωμα
αιωρείται η σκόνη
λαμπυρίζοντας ,
γύρω από μια ξεχασμένη ηλιαχτίδα που κλεφτά εισέβαλε σαν σφαίρα το δωμάτιο
γεμίζει σκιές η απουσία σου….έλα για λίγο να μ αγκαλιάσεις
την αυταπάτη ποθώ να νιώσω…
το πιο γλυκό πράγμα στον κόσμο..
Ελπίδα..

Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2009

Χέρι - χέρι...

Σιωπή απλώθηκε παντού
του ήλιου το μικρό καράβι επήρες
και έβαλες πλώρη…

μέσα στα ονείρατά μου, μόνος ταξίδεψες
στο δρόμο σου, φοβέρες εμπόδια, ‘στήσαν
μα εσύ, τραγουδούσες και τα πουλιά
ξαφνιασμένα πετούσαν..
λες και μια μάγισσα τα σήκωσε
από του ύπνου την ζεστή φωλιά τους..

χάθηκες – λησμόνησες τα βήματα
που αντάμα σύραμε στης ζωής
τον κρυστάλλινο τον κύκλο..

αναπολώ τα μάτια σου..δυο σταξιές καφέ..
σε χώμα ξερό ακουμπισμένες
ένα ταξίδι ζητούσα να πάμε
το βλέμμα μαζί να ατενίσουμε
στην βουή της απέραντης θάλασσας
πιασμένοι χέρι – χέρι. Νικητές

Αναπνοή – εκπνοή είναι η ζωή μου
για σένα….
μιας στιγμής άνοιγμα ήταν
σύννεφα λευκά μες στης καταιγίδας την δύνη

κρεμώ στους τοίχους
δικά μου αισθήματα
πάρε τα ...ξεπούλησέ τα στην στιγμή
τα δάκρυα της λύπης μου
αφαιρώ από της λεύκας
τα κίτρινα φύλλα…..

απόμαχη στο οχύρωμά μου.
Περιμένω την ήττα…

Ελπίδα