Καληνύχτα ορφέα

Ηταν στιγμή αλλόκοτη
αιωρήθηκα νιώθω....
λευκάνθεμα σε κήπους γλυκερούς
αγγίζω...αναρριγώ
σταχτερά περιστέρια κύκλους κάνουν
πετούν στούς θάμνους μέσα στίς φτέρες μπαίνουν
το αγόρι σφυρίζει...
παιχνίδι παίζουν
στη σχηματισμένη πέτρα... αναμοχλεύουν
ριξιά - ροβόλημα ριξιά-ροβόλημα
κρύβεσε στα δαφνοκέρασα
σκοπεύεις περιμένεις...
με έπαρση μεγάλη δάχτυλα το δειλινό αγγίζουν
αποτρόπαια ροδοπέταλα αιμοσφαιρίων
αναφύονται...
καταζητήται το άπειρο
παρουσία προτώγνωρη λες και ποτέ δεν σ' είδα
το αγόρι σφυρίζει
ριξιά.... ροβόλημα...ριξιά...
Ελπίδα

χαιρετισμος

Σε χαιρετώ μέσα
από τα ανοιχτά παράθυρα της άνοιξης
που χρώματα πορφυρά σου στέλνει
και ριπές ουράνιου τόξου να σε περιδένουν
στα άσπρα χέρια βότσαλα
μαζεύονται απλώνουν...
κάποια μοίρα μαγική σφιχτά δένει τον κόμπο
ασυλλόγιστες ελπίδες έσπειραν οι ροδοδάφνες
άνθη απαλά....
κοίταξε μα φύγε τώρα!!!
απο το βαθύ μονοπάτι της μοναξιάς
οι σειρρήνες ψέματα σπέρνουν
με χάρι σε καλούν
στων άστρων το λαμπύρισμα σε πηγαίνουν..
Ελπίδα

Νοσταλγία

Νότες βγαλμένες απ' τίς χορδές του βιολιού
που άτσαλα παίζει ο χρόνος
μια αναβλύζουσα ορμή χειμάρων
ρίχνει ματιές κρυφογελώντας
η ζωή στα μάτια κοιτάει την μοίρα....
στείλε ένα φιλί...σού λέω από μακρυά
διστάζεις μα η καρδιά πονά ζητά ψηλά ν' ανέβει..
να συναντήσει μύρια αστέρια
στό όνειρο να χτίσει την ελπίδα!!!
μέσα στα νεροφαγώματα της μοίρας σε αντάμωσα άρη..
και γέλια κρυστάλια ξεχύθηκαν παντού
με μάτωσαν...
μα αποζητώ ετούτο τον πόνο
με ελαφρύ αεράκι αναρρήγησε η καρδιά
μα τα τριαντάφυλλα μαράθηκαν στό ποτήρι της αγάπης
πέθαναν από διψασμένη προσμονή
μετεωρίτες πέφτουν παντού
καταιγισμός χτυπά με δύναμη την γη
διεκδικώντας το απρόσμενο προτωβρόχι να την θρέψει
φεύγει η ζωή άρη κυλάει
στίς ρόδες υπερκόσμιων αυτοκινήτων
και εμείς θεατές κοιτάμε τις ριπές τους
καθώς εκσφενδονίζονται μέσα στην ασημιά την σκόνη...
Ελπίδα

Ξέρω...

Ξέρω αστικέ πρίγκιπα ξέρω...
η πιό λαχταριστή αγάπη είναι η ανεκλήρωτη!!!
γιατί δεν μπορείς να χορτάσεις
την δίψα της ανάγκης σου
και όλο ελπίζεις...ελπίζεις
μοιάζει με τα φτωχά παιδιά ετούτου του πλανήτη
που ξυπνούν με την ελπίδα
να χορτάσουν την πείνα τους
και πάντοτε κοιμούνται πεινασμένα...
Ελπίδα

Υλη....

Τα υλικά όνειρα των ανθρώπων
ακονίζουν την αλαζωνία...
τα πνευματικά αναμοχλεύουν με χάρι
τις βαθιές πληγές της καρδιάς
Ελπίδα

ονειρα

Κεχριμπαρένια είναι τα όνειρα
με ακκισμούς θρασύς μας φεύγουν
στέκουν ακίνητα πάνω στίς φυλλωσιές της μιμμόζας
κοιτούν με μάτια ελαφιού την άψα του αρσενικού
δέσμια είναι....κλαίνε!!!
Ελπίδα

ανέφικτο

Κυνηγώντας το ανέφικτο
την ανημπόρια του εαυτού μου
διαπιστώνω....
Ελπίδα

ευτυχία...

Η ευτυχία είναι πάντα σύντομη
και δεν υπάρχει σε καθαρή μορφή
γιατί συνυπάρχει με τήν ανησυχία ότι θα την χάσουμε
Είμαι μοναχικός άνθρωπος...
δεν μου αρέσει όμως να μένω μόνος
Νότα

ρακένδυτος πρίγκιπας

Μπαίνοντας μέσα στης νύχτας τήν σάλα
ελπίδες ψηλαφώ τριγιρύζοντας....
τον πρίγκιπα αναζητώ απ' την λήθη
ρακένδυτος είναι...
Ασφόδελοι τον χτενίζουν σε κεροδοσιά μυστικής γιορτής,
τον ετοιμάζουν...
σβήνει η αγάπη γαληνεύει το πένθος...
ελαφρύ αεράκι σηκώνει τα βλέφαρα
τα λαμπρά του ρούχα σχισμένα κουρέλια
σπασμένα μαργαριτάρια τα δόντα του ριγμένα στή γη...
τα μαλλιά του στεγνοί καταρράχτες ασίγαστου νερού
το θερμό αγκάλιασμα των πυγολαμπίδων χάνει το φώς του
είναι ρακένδυτος...
μάτια υγρά που αγνάντευαν το κύμα...γίναν βότσαλα τα ξέπλυνε η αλμύρα
αγνά καθαρά ανάρια στέκουν...
γλυκό το σταφύλι απ' ΄τ' αμπέλι μητέρα!!!
ελεύθερη χιονονυφάδα χορεύει η ανάσα μου...
σε ένα τρελό χορό παγωμένων κρυστάλων
ο ρακένδυτος πρίγκιπας...φεύγει στην λήθη
οι ασφόδελοι τον περιτριγυρίζουν...
Ελπίδα

οι γλάροι...

χαμογέλα καλή μου και γράψε το γέλιο σου εδώ
ελα φεύγω τώρα...να κοίτα τον κάβο πως άσπρισε απ' το αλάτι της θάλασσας
στέκει μόνος σιωπηλός...
κοίτα τους γλάρους κάνουν κύκλους πάνω από 'σένα
σε παρατηρούν με ματιά πελαγίσια...σαν τους ναυτικούς την ώρα της φουρτούνας
αγριεμένα γενναία
πάνω στον αφρό των κυμμάτων....
τρέχουν τα δάκρυα...ονειρεύομαι μα μου πήραν το όνειρο μικρά ξωτικά
....καθώς τα ξέρασε η γη μετα απο μεγαλο σεισμό
μούγκριζε η γη και γέννησε
και ξεχύθηκαν λεύτερα...άπλωσαν παντού!!!
κατέκτησαν τον κάβο και με επηρμένα μάτια κοιτάζουν ψηλά...
ειναι δικοί μας οι γλάροι λένε...
χαμογέλα καλή μου...και γράψε το γέλιο σου εδώ!!!
Ελπίδα

Ασπρο χαρτί που πρέπει να γεμίσει...
άνοιξε τις κλειστές πόρτες,τρίζαν απ' τα χρόνια τρέμαν
πετάχτηκαν οι αράχνες φοβισμένες...ξεβολεύτικαν πρώτη φορά συνέβη αυτό είπαν
πάει το σπίτι μας χάθηκε... και ήταν ζεστό και θαλερό
μοσχοβολούσε παλιο στις υγρές του εσοχές...
περίλυπες κοιτούσαν τους κατεστραμένους ιστούς
και το φως το άσπρο... που έμπαινε μέσα και διαπερνούσε τους ιστούς ,τους έκλεινε τα μάτια
τι άλλαξε?
Γιατί το φως αφέθηκε να μπή?
πως άνοιξαν οι σφαλιστές πόρτες?
Μα να!! μιά νέα κοπέλλα,τις άνοιξε με μεγάλη ευκολία
με ένα βλέμμα με δυό μάτια γλαρά
με τόση ευκολία σαν παιχνίδι έτσι με δυό κρίνα για χέρια
και όρμησε ατίθασο άλογο το φως
και κατέκτησε με ριπές άσπρου τις πόρτες
τις ζέστανε με ηλιαχτίδες αγάπης, έρωτα...
και αυτές σχίστηκαν κατακερματίστηκαν γίναν χίλια κομμάτια
μικρές πυγολαμπίδες από το άσπρο και δεν πονούσαν...οχι γελούσαν γελούσαν
με γέλιο φτιαγμένο απο κρύσταλα σκοτεινών σπηλαίων
βλέπαν μάτια γλαρά...χέρια κρίνα να τις αγγίζουν με χάρι
προτώγνωρα αναρρίγησε η πόρτα
κοίταξε έκθαμβη το άσπρο το άπλετο φωτερό άσπρο
Ας ήταν να πέθαινα είπε
αυτήν την στιγμή σε ένα χορό γεμάτο κρίνα για χέρια θάλασσες μάτια
πυγολαμπίδες να τριγυρίζουν χιλιάδες και να με καλύπτουν με λόγχες άσπρου
δεν πονώ...γελάω αγαπάω...ζω
Ελπίδα

Αχ πως νιώθω την ζέση του κορμιού σου...
σε περίμενα στον σταθμό των τρένων
κοίταζα τριγύρω, με κοιτούσαν στα μάτια
δεν είσαι εσύ...όχι θα σε ένιωθα
ποτέ δεν σε είδα όμως να.... είσαι εκεί με κοιτάς
τα μάτια σκυφτά τα μάγουλα κόκκινα ντρέπεσε, αφήνεις τον σάκκο κάτω
....θέλω να ακούσω την φωνή σου
τα δάκρυα στροβιλίζονται σε αργό ρυθμό
σαν περιστρεφόμενοι δερβίσηδες σε έναν αέναο κύκλο λήθης
Μπα δεν θέλω να ζήσω το όνειρο...γυρίζω την πλάτη
καλλίτερα...με σήκωσες ψηλά
έμεινες φυλακισμένος για πάντα...εκεί στο όνειρο...καλλίτερα
Ελπίδα

φλύαρη νιότη...

Ω!!! γυναίκα σκοντάφτεις, γλυστράς πέφτεις
μαυρίζει η σελίδα....
νιώθω το αίμα κόκκινος ύφαλος
ποτίζει τις ανεμώνες
σκόρπια κρύσταλα της τρυπάνε τα πόδια
η αγάπη πονάει...
μα είναι γλυκιά ηλιαχτίδα η ζωή
που γεμίζει με φώς τις γρύλιες
βγαίνω εξω το χάδι του αγέρα γέρνει λοξά τα μαλλιά σου
κλείνει τα βλέφαρα αργά
η απόλυτη σιωπή πόσο φλύαρη είναι...
μέσα στα δέντρα φωλιάζει η ευωίά της νιότης σου γυναίκα...
Ελπίδα

άγγελος

Γελάς άγγελε...γελάς
είμαστε φίλοι είπες γιά πάντα
γέμισε φτερά και απλώσαν πάνω στήν θάλασσα
...φεύγω...με περιμένει η θάλασσα
θα είμαι μαζί σου να πάρε αυτό...είμαι εγω
στέκεις εκεί μέσα στον ήλιο στα χρώματα...
ρίχνω νομίσματα στα νερά και στο αντιφέγγισμα
βλέπω το γέλιο σου
μην κλαίς καλή μου
είμαι ανάμεσα στα δέντρα...έλα
Ελπίδα

πράσινη ομίχλη

Γύρισε και την κοίταξε...δέντρο χα..χα..χα! ακου δεντρο...
γέλα του λέει γέλα ακούς?...γέλα
Μου χάρισες ένα τραγούδι και ένα ποιήμα
είναι μέσα στήν καρδιά μου κλεισμένα για πάντα
μόνο για μένα...δικά μου
είμαι πλούσια...πετάω προσγείωσε με...προσγείωσε με
Είμε κολλημένος απάνω σου...
θέλω να σε γεμίσω με φιλιά παντού...
βγήκα από την μοναξιά και ...άκου ας τον ήλιο να με βάψει με το φώς του.
Δεν μ' αρέσουν τα χρώματα μου αρέσει το άσπρο το λαμπρό άσπρο...μόνον αυτό
έλα κράτα μου το χέρι πάμε στό κτήμα μαζί
... έπαθα ζημιές ΄κάηκαν τα δέντρα...άκου την νύχτα μας μιλάει
μόνον την νύχτα οι εραστές γελάνε...ακου το γέλιο τους
Σ' αγαπώ ειναι αλήθεια
ήρθε το όνειρο να ξαποστάσει πάνω στα κλαδιά..

για το δέντρο...

Το καλύτερο όνειρο το έβλεπα ξύπνιος
πάντα ερχόσουν απ' το βαθύ λειβάδι της προσευχής
εχω τα μάτια σου τώρα να με πηγαίνουν...
σε νησιά ν' αγγίζω ότι αγάπησα να με οδηγούν στη ζεστή
προσευχή ενος παραθύρου....
το μισό μέσα στο όνειρο το άλλο μισό στ' όνειρο πάλι
αν δακρύσουν θα πνιγώ από ρέμβη
στο κάθε δάκρυ θα ξεφυλλίζω το θαύμα του κόσμου
αν γελάσουν σε όλο το ταξίδι θα μου δείχνουν τον δρόμο....