Ασπρο χαρτί που πρέπει να γεμίσει...
άνοιξε τις κλειστές πόρτες,τρίζαν απ' τα χρόνια τρέμαν
πετάχτηκαν οι αράχνες φοβισμένες...ξεβολεύτικαν πρώτη φορά συνέβη αυτό είπαν
πάει το σπίτι μας χάθηκε... και ήταν ζεστό και θαλερό
μοσχοβολούσε παλιο στις υγρές του εσοχές...
περίλυπες κοιτούσαν τους κατεστραμένους ιστούς
και το φως το άσπρο... που έμπαινε μέσα και διαπερνούσε τους ιστούς ,τους έκλεινε τα μάτια
τι άλλαξε?
Γιατί το φως αφέθηκε να μπή?
πως άνοιξαν οι σφαλιστές πόρτες?
Μα να!! μιά νέα κοπέλλα,τις άνοιξε με μεγάλη ευκολία
με ένα βλέμμα με δυό μάτια γλαρά
με τόση ευκολία σαν παιχνίδι έτσι με δυό κρίνα για χέρια
και όρμησε ατίθασο άλογο το φως
και κατέκτησε με ριπές άσπρου τις πόρτες
τις ζέστανε με ηλιαχτίδες αγάπης, έρωτα...
και αυτές σχίστηκαν κατακερματίστηκαν γίναν χίλια κομμάτια
μικρές πυγολαμπίδες από το άσπρο και δεν πονούσαν...οχι γελούσαν γελούσαν
με γέλιο φτιαγμένο απο κρύσταλα σκοτεινών σπηλαίων
βλέπαν μάτια γλαρά...χέρια κρίνα να τις αγγίζουν με χάρι
προτώγνωρα αναρρίγησε η πόρτα
κοίταξε έκθαμβη το άσπρο το άπλετο φωτερό άσπρο
Ας ήταν να πέθαινα είπε
αυτήν την στιγμή σε ένα χορό γεμάτο κρίνα για χέρια θάλασσες μάτια
πυγολαμπίδες να τριγυρίζουν χιλιάδες και να με καλύπτουν με λόγχες άσπρου
δεν πονώ...γελάω αγαπάω...ζω
Ελπίδα