φλύαρη νιότη...

Ω!!! γυναίκα σκοντάφτεις, γλυστράς πέφτεις
μαυρίζει η σελίδα....
νιώθω το αίμα κόκκινος ύφαλος
ποτίζει τις ανεμώνες
σκόρπια κρύσταλα της τρυπάνε τα πόδια
η αγάπη πονάει...
μα είναι γλυκιά ηλιαχτίδα η ζωή
που γεμίζει με φώς τις γρύλιες
βγαίνω εξω το χάδι του αγέρα γέρνει λοξά τα μαλλιά σου
κλείνει τα βλέφαρα αργά
η απόλυτη σιωπή πόσο φλύαρη είναι...
μέσα στα δέντρα φωλιάζει η ευωίά της νιότης σου γυναίκα...
Ελπίδα