Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Κρυμένο κόκκινο....

οι σειρήνες μου γνέφουν
μάζεψα τα αστέρια μέσα σε μια κούπα σιωπής
λευκά τα μονοπάτια με τα φιλιά σου γεμίζουν

κοίταξε γύρω σου...την δροσιά που το χώμα αναδύει!!!
τα βήματα χάθηκαν σβήστηκαν
και εσυ καθώς ανάλαφρα περπατάς πάνω στα χνάρια της νιότης

σιωπηλά...
απέραντες ελπίδες σχοινοβατούν σε κάθε σου βήμα
στου ανέμου το μένος στροβιλίζεσαι
ανεμπόδιστα τους οιωνούς ξεγέλασες
τις έννοιες σου περιστοιχίζεις με ροδοδάφνες

ω...της ουτοπίας το άρωμα
τα νεανικά σου χέρια πόσο ευφραίνει!!!

όταν η ομορφιά στα χιονισμένα μαλλιά συγκεντρώνεται
όταν οι ρυτίδες αυλακώνουν χαράδρες στα μάτια
όταν η ανάμνηση κύματα θύελλας φουσκώνει
όταν άκαμπτα δάχτυλα
παραδίδονται σε ανούσια θέλγητρα

τότε μόνον οι λέξεις φυτρώνουν πάνω στα αετώματα
σε μυστικούς χορούς μεθυσμένες λικνίζονται
το σακί των χρησμών άνοιξε...

αν η αγάπη αρνηθεί....
μέθυσε πίνοντας όνειρα!!!

Ελπίδα

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Ελα να με βρεις

Στης έπαρσης την κόκκινη σημαία
ακούμπησα τα χείλη μου
γλυκόπικρη που είναι η γεύση της!!!
Ω...ολόγιομο φεγγάρι με ξεγέλασες

μου γνέφεις!!!με προσκαλείς
με ήχους εύθυμους τον δρόμο μου ορίζεις
στης ερημιάς το ακατοίκητο μυστήριο
έρχομαι.....πλησιάζω ολόγυμνη...

αλλοτινή ιδέα απερίγραπτη
την φούρκα του ανέμου αναζητάς
για πάντα να βυθιστείς μέσα στο όνειρο

με τον πηγεμό της λύπης ερωτοτροπείς
η σιγή τριγύρω μου τα χαμόγελα του στεναγμού
μόνοιασε...
τεντώνομαι πηδώ
από τον μεσοθάνατο του ύπνου στην ζωή

στάλα στάλα προσμένω τον παίκτη που αναπαύεται
μα το παιχνίδι μισοτελειωμένο είναι!!!!

λάμπει ο έσπερος
το δικό μου άστρο
σταγόνες γλυκό νερό κρύβω στο παγούρι μου

...έλα να με βρεις...

Ελπίδα

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

κλειδαρότρυπα

Σηκώνω στούς ώμους μου των αιώνων τα κύτταρα
του φοβισμένου μου προορισμού
τις κίβδηλες ελπίδες
μοναδικός καθρέφτης ο εαυτός μου
το στίγμα της αλύπητης εξαφάνησης βαστά

χαρτοκλέφτης της ζωής έβαλε μυαλό η ανάμνηση
και με ράκη ντυμένη με κυνηγά
σέρνει των ονείρων τις παλαιωμένες ακίδες

που πήγε της άνοιξης το βαθυπράσινο γέλιο?
ποτίστηκε η γη με ανάρια σύναξη...

λεπτεπίλεπτη η σκέψη μου
τις σκιές του απόβραδου φυλάκισε
πλατύστομη υδρία στέκει άδεια στην γωνιά της

και εγώ...

σε κλοιό αδιαπέραστο ξεκαλουπώνω τις προσδοκίες
και γελώ...γελώ ασταμάτητα
κοιτώντας ένα σύννεφο να κλαίει σιωπηλά...

Ελπίδα

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Βερενίκη

'Ηρθες θρονιάστηκες στης φαντασίας το ερημικό μπαλκόνι
κυρά.....
από άλλες εποχές και τόπους φερμένη
στο μέτωπο άνθη στήριζαν το βλέμμα σου
ηδύφωτοι μετεωρίτες τα σφαλιστά σου βλέφαρα
τρέχει ο χρόνος
αγέρας το τιμόνι γύρισε της ρέμβης
και εσύ....
ανάμεσα στις ανθισμένες κερασιές χορεύεις
μαζί με μυριάδες πέταλα
στροβιλίζεσαι λυγιέσαι
στο κεντημένο πέπλο σου
την καμπύλη του λαιμού σου αποκοιμίζεις
ποτάμι τα μαλλιά χαιδεύουν τους λαγόνες
γελάει ανέφελος ο χρόνος
στης νιότης την ανεμελιά
τις ρυτίδες του φωτεινού προσώπου σου ξεχνάει
στις ρωγμές της νύχτας
συνταξιδιώτης το όνειρο
με αργυρές σταλαματιές ραντίζει την μορφή σου
ερωτεύεται ο χρόνος
γελαστός τραγογένης λυγιέται ...σιμώνει
στο δάσος με τα σφεντάμια κυνηγούσες το όνειρο
με τα βέλη βαμμένα, από το χρώμα των ματιών σου
κλαίει μαζί σου ο χρόνος θρηνεί
τις άσκοπες σπονδές σου αχολογεί
αλάργευες την σμίξει των φρυδιών σου
κρεσέντο παίζει ο χρόνος
με κλεφτές ματιές πεντάρχοδη την άρπα της ζωής σου
θα κοιμηθείς στου βασιλιά τα διαλεχτά δωμάτια
σύντροφος μαζί του
στον θάνατο στεφανωμένη
με φύλλα χρυσά βελανιδιάς
ησυχάζει ο χρόνος....και εσύ
χλωμή με νεκρικά κτερίσματα ντυμένη
στα γόνατα του βασιλιά αποκοιμήθηκες
στην λύθη κωπηλατώντας περιπλανιέσαι
κρυφογελάς...κατορθώματα αγναντεύεις
.....ησύχασε....
ένα άσπρο περιστέρι
στην καρδιά σου, ξεδίψασε Βερενίκη
Ελπίδα

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Έγνοιες...

Ασε.. καμμιά μην έχεις έγνοια
αν της πορτοκαλιάς τους ανθούς
αφήσεις καταγής να πέσουν
αν της αγάπης τα φτερά σε παλάμες
λυπημένες τρέχουν να κουρνιάσουν
του ήλιου οι αχτίδες
στο βαρύ νεφέλωμα αν σβήσουν
άβαφα τα νύχια αν κρυφτούν
ανάμεσα στα ξέπλεκα μαλλιά σου
τα λόγια με χρώμα πορφυρό
αν βάψουν την φωνή σου
τον ντελβέ στο βυθό του φλιτζανιού
σκοτεινά μαντέματα αν προμηνύει
άσε την υποταγμένη μέρα
με χρώματα βελούδινα αν βάψει
της τροπαιούχας νύχτας τις σπηλιές
αν της σκέψης το δωμάτιο το διαλεχτό
τους ψεύτικους πύργους του ικετεύει

μα ναι...θυμάμαι
μέσα στην ερημική ερωτοτροπία
βρήκα δυο μικρά λουλούδια
που μόλις έθαψαν με τα άνθη τους
ανάμεσα στις έγνοιες της καρδιάς μου
δυο σμαραγδιές σταξιές αψέντι...
Ελπίδα

ταξιδέματα...

Με κλειστά τα βλέφαρα
γεμίζω αρώματα
καθρεφτίζομαι στους κύκλους των νερών
απόμακρες θύμησες σαγηνεύουν
την αφή στα δάχτυλά μου

ξεκρέμασα τις φιγούρες των ονείρων
έχουν μέσα τους τον λυγμό
που φέρνει ο άνεμος
με αγκαλιά την μοναξιά
σε λασπωμένα αυλάκια λογιών, λογιών
έρωτες ξεψυχούν

σε μεσαιωνικά χωριά που κρέμονται
στα γρανιτένια βράχια είναι χτισμένο το όνειρο
το αγγίζουν στο διάβα τους τα πουλιά
το αρχίνημα της μέρας ξελογιάζουν
μύνημα ελπίδας και ανακούφησης
καρσί στον ήλιο στέλνουν

και εσύ αρχηγίνα ευθύβολος
λιομαζώχτρα ζωή
ξελόγιασες....μέθυσες τους οιωνοσκόπους

Ελπίδα

Κενό..

Δεν έχω πιά τίποτα να προσμένω
την φυγή αναζητώ... κοίτα
αδρό της νύχτας το χαμόγελο
στο πρόσωπο χαράδρες σχηματίζει
μέσα στα ξέπλεκα μαλλιά

μικρές λόχμες κρύβουν την μορφή σου
σαν το στάχυ λιγιέμαι
πότε εδώ, πότε εκεί
σωπαίνω..
μιας ανοιξιάτικης λαμπυρίδας το αμυδρό φως
με σιγαλιά περιμένω
τους λυγμούς μου, να κρύψει

και εσύ γυναίκα στέκεις αγέρωχη
με τον αυλό στα χείλη
νότες ευωδιαστές γλιστρούν ανάμεσα στα δάχτυλά σου
ακάλεστη σαν ήρθες θρονιάστηκες
μες της αυγής τα καθαρά σεντόνια
σωπαίνω...

όπως της χαμομηλιάς τα πέταλα
έγειρα τα βλέφαρα στου φεγγαριού την χάση
τοξεύτρα...
στα άβαθα ρηχά της θάλασσας
αστέρια του βυθού γενναιόδωρα σκορπίζεις
ως να λυθούν τα μάγια της επίμονης σιωπής
ζωή είναι το όνομά σου!!!

Ελπίδα