κλειδαρότρυπα

Σηκώνω στούς ώμους μου των αιώνων τα κύτταρα
του φοβισμένου μου προορισμού
τις κίβδηλες ελπίδες
μοναδικός καθρέφτης ο εαυτός μου
το στίγμα της αλύπητης εξαφάνησης βαστά

χαρτοκλέφτης της ζωής έβαλε μυαλό η ανάμνηση
και με ράκη ντυμένη με κυνηγά
σέρνει των ονείρων τις παλαιωμένες ακίδες

που πήγε της άνοιξης το βαθυπράσινο γέλιο?
ποτίστηκε η γη με ανάρια σύναξη...

λεπτεπίλεπτη η σκέψη μου
τις σκιές του απόβραδου φυλάκισε
πλατύστομη υδρία στέκει άδεια στην γωνιά της

και εγώ...

σε κλοιό αδιαπέραστο ξεκαλουπώνω τις προσδοκίες
και γελώ...γελώ ασταμάτητα
κοιτώντας ένα σύννεφο να κλαίει σιωπηλά...

Ελπίδα