Μικρός δρυοκολάπτης

Ξύπνησα κοιτάχτηκα στον ήλιο
μικρέ δρυοκολάπτη γατζωμένος στέκεις
στου δέντρου τις χαρακιές
ηλιόπληκτος ταξιδιώτης σε ξένη έρημο
τακ - τακ σκάβεις τραγουδάς...
πορσελάνινα θραύσματα τα όνειρα
στό χώμα πέφτουν
απόχρωση του μαύρου διαχέεται παντού
ακτινοβόλο το κορμί - κόκκινο σκουφί
γεμίζει το κεφάλι
ήρεμη θάλασσα είναι το κορμί σου
μυστική σιωπή ποδιών
κρύωσαν τα πατουσάκια σου μου είπες
καθώς κοίταζες την γη
δέσμιος του εκπληρωμένου πόθου σου
οι αισθήσεις ακανόνιστες ελπίδες
γυναίκες με μάτια ανέκφραστα
κατακόβουν το δέντρο με ξέφρενη μανία
με ποιτική δικαιοσύνη
απέδειξες το ψέμα..
είναι δέντρο η ζωή μικρέ δρυοκολάπτη
δέντρο στοιχιωμένο
βύθισε μια αιχμηρή σαν ξίφος φλόγα
βαθιά μες την καρδιά του...
ηχιτικός υπαινιγμός..η αιματοβαμμένη μνήμη!!
Ελπίδα

Μνήμη κεντημένη μες την φαντασία...

Το τρεμάμενο φεγγάρι
σκυθρωπός συνοδός μου
φουσκωμένο απειλητικο κύμα η θλίψι
κυριεύει την σκέψι μου
δεν είναι η φρεσκοβαμμένη περηφάνεια μου
που κηλίδωσε το κομματιασμένο όνειρο
σκοτεινοί μαίανδροι...αβυσσαλέες λέξεις
δύστροπος ήχος...
πάνω σε μια κασέλα παιχνιδιών
έλα να πλανέψουμε την νύχτα!!!
η ατλαζένια καλύπτρα της αγάπης αναδύεται
σιωπηλό το άσπρο αστραφτερό σεντόνι
με πολύτιμα πετράδια σκεπάζει το χώμα
ακουμπά κάτω τα ρούχα της
πολύχρωμη φωλιά ερωδιού σχηματίζουν
αιχμηρό τσεκούρι η ματιά της
τα όνειρά μου?
δεν είναι σπουδαία...
μόνον σωροί απο σκληρές πέτρες
μα ένα ρουμπίνι ρίχνει το κόκκινο φώς του
σκεπάζει τους φόβους μου..
Ελπίδα

Λευκές άριες

Στό ακρόβουνο τών σκέψεων μου
ήρθες και στάθηκες
πολύχρωμη ομπρέλα συναισθημάτων
σε σκιάζει..
ήμουν μέσα στίς σελίδες και με διάβαζες
Νοσταλγία
ερυθρή ανακεφαλαίωση ονείρων
χάθηκε στα σύννεφα
η αυταπάτη
υγροί οι τοίχοι την αποχαιρετούν
πάνω σε γαλάζια μάτια
πλανήθηκε η μυρωδιά της έκπληξης
λευκές άριες ρυθμίζουν
μουσικά την διψασμένη σου γοητεία
δεν χάθηκαν όλα για μας
θα δείξη....είπες
ελευθέρωσε τις διεσταλμένες κόρες
της ψυχής σου!!!
μονομάχησε με το όραμα
θα νικήσεις το κάλεσμα του αυγούστου
του ανύποπτου...
Ελπίδα

Eνοχες

Ενας άνεμος μ' έπερνε
με λύγαε εδω - εκεί
μές στο σκοτάδι μαύρα σχήματα
με κοιτούσαν...και εγώ
ένα σχήμα ακανόνιστο
ανάμμεσά τους στεκόμουν
ακαθόριστη σκιά η μορφή σου
ασπρόμαυρες εικόνες τα χάδια της αγάπης σου
στον απρόσιτο ορίζοντα των ενοχών
ιλαρές ελπίδες ανακούφησης
με κατέκλυαν...
μα μπρός στην ξύλινη πόρτα
νάσου στέκονται οι ενοχές πάλι
σε πυκνή σκιά ξαποσταίνουν
σχήμα- χρώμα - ήχος
είναι ο άνθρωπος κλειστό δώματιο
που συνεχώς γεμίζει είπες
πιασμένο σφιχτά μαντίλι στα δάχτυλα...
έκλεισα τα μάτια!!
Ελπίδα

Κόκκινο χώμα

Νευρικά σφίγγεις τα χαλινάρια καλπάζεις..
τα μάτια σπίθες αναμμένες
τα σπιρούνια στην σάρκα μπήζονται
μια πάλη ξεκινά ανάμμεσά τους
ξέφρενος καλπασμός
το χώμα γυμνό κόκκινο
ένα παιχνίδι οι ανηφοριές
αραιές σκιές στο χρώμα του μελιού
καλύπτουν την θωριά σου...
γέφυρες ντυμένες στα γκρίζα οι ενοχές σου
ενώνουν την λύπη με δάκρυα
μικρέ ήρωα της αδηφάγας πόλης
απλώνεις το χέρι - τυλίγεις την πλάτη
η στρογγυλάδα του κορμιού της τρέμει
τους σφιχτούς μυς συλλογίζεσαι
βαθιά διψασμένη η ανάσα σου
Αχ πονάω και κρυώνω είπε...
στό νησί των παιδικών της χρόνων
έριξες το πρώτο λιθάρι..
Ελπίδα