Κόκκινο χώμα

Νευρικά σφίγγεις τα χαλινάρια καλπάζεις..
τα μάτια σπίθες αναμμένες
τα σπιρούνια στην σάρκα μπήζονται
μια πάλη ξεκινά ανάμμεσά τους
ξέφρενος καλπασμός
το χώμα γυμνό κόκκινο
ένα παιχνίδι οι ανηφοριές
αραιές σκιές στο χρώμα του μελιού
καλύπτουν την θωριά σου...
γέφυρες ντυμένες στα γκρίζα οι ενοχές σου
ενώνουν την λύπη με δάκρυα
μικρέ ήρωα της αδηφάγας πόλης
απλώνεις το χέρι - τυλίγεις την πλάτη
η στρογγυλάδα του κορμιού της τρέμει
τους σφιχτούς μυς συλλογίζεσαι
βαθιά διψασμένη η ανάσα σου
Αχ πονάω και κρυώνω είπε...
στό νησί των παιδικών της χρόνων
έριξες το πρώτο λιθάρι..
Ελπίδα