Eνοχες

Ενας άνεμος μ' έπερνε
με λύγαε εδω - εκεί
μές στο σκοτάδι μαύρα σχήματα
με κοιτούσαν...και εγώ
ένα σχήμα ακανόνιστο
ανάμμεσά τους στεκόμουν
ακαθόριστη σκιά η μορφή σου
ασπρόμαυρες εικόνες τα χάδια της αγάπης σου
στον απρόσιτο ορίζοντα των ενοχών
ιλαρές ελπίδες ανακούφησης
με κατέκλυαν...
μα μπρός στην ξύλινη πόρτα
νάσου στέκονται οι ενοχές πάλι
σε πυκνή σκιά ξαποσταίνουν
σχήμα- χρώμα - ήχος
είναι ο άνθρωπος κλειστό δώματιο
που συνεχώς γεμίζει είπες
πιασμένο σφιχτά μαντίλι στα δάχτυλα...
έκλεισα τα μάτια!!
Ελπίδα