Μικρός δρυοκολάπτης

Ξύπνησα κοιτάχτηκα στον ήλιο
μικρέ δρυοκολάπτη γατζωμένος στέκεις
στου δέντρου τις χαρακιές
ηλιόπληκτος ταξιδιώτης σε ξένη έρημο
τακ - τακ σκάβεις τραγουδάς...
πορσελάνινα θραύσματα τα όνειρα
στό χώμα πέφτουν
απόχρωση του μαύρου διαχέεται παντού
ακτινοβόλο το κορμί - κόκκινο σκουφί
γεμίζει το κεφάλι
ήρεμη θάλασσα είναι το κορμί σου
μυστική σιωπή ποδιών
κρύωσαν τα πατουσάκια σου μου είπες
καθώς κοίταζες την γη
δέσμιος του εκπληρωμένου πόθου σου
οι αισθήσεις ακανόνιστες ελπίδες
γυναίκες με μάτια ανέκφραστα
κατακόβουν το δέντρο με ξέφρενη μανία
με ποιτική δικαιοσύνη
απέδειξες το ψέμα..
είναι δέντρο η ζωή μικρέ δρυοκολάπτη
δέντρο στοιχιωμένο
βύθισε μια αιχμηρή σαν ξίφος φλόγα
βαθιά μες την καρδιά του...
ηχιτικός υπαινιγμός..η αιματοβαμμένη μνήμη!!
Ελπίδα