Βερενίκη

'Ηρθες θρονιάστηκες στης φαντασίας το ερημικό μπαλκόνι
κυρά.....
από άλλες εποχές και τόπους φερμένη
στο μέτωπο άνθη στήριζαν το βλέμμα σου
ηδύφωτοι μετεωρίτες τα σφαλιστά σου βλέφαρα
τρέχει ο χρόνος
αγέρας το τιμόνι γύρισε της ρέμβης
και εσύ....
ανάμεσα στις ανθισμένες κερασιές χορεύεις
μαζί με μυριάδες πέταλα
στροβιλίζεσαι λυγιέσαι
στο κεντημένο πέπλο σου
την καμπύλη του λαιμού σου αποκοιμίζεις
ποτάμι τα μαλλιά χαιδεύουν τους λαγόνες
γελάει ανέφελος ο χρόνος
στης νιότης την ανεμελιά
τις ρυτίδες του φωτεινού προσώπου σου ξεχνάει
στις ρωγμές της νύχτας
συνταξιδιώτης το όνειρο
με αργυρές σταλαματιές ραντίζει την μορφή σου
ερωτεύεται ο χρόνος
γελαστός τραγογένης λυγιέται ...σιμώνει
στο δάσος με τα σφεντάμια κυνηγούσες το όνειρο
με τα βέλη βαμμένα, από το χρώμα των ματιών σου
κλαίει μαζί σου ο χρόνος θρηνεί
τις άσκοπες σπονδές σου αχολογεί
αλάργευες την σμίξει των φρυδιών σου
κρεσέντο παίζει ο χρόνος
με κλεφτές ματιές πεντάρχοδη την άρπα της ζωής σου
θα κοιμηθείς στου βασιλιά τα διαλεχτά δωμάτια
σύντροφος μαζί του
στον θάνατο στεφανωμένη
με φύλλα χρυσά βελανιδιάς
ησυχάζει ο χρόνος....και εσύ
χλωμή με νεκρικά κτερίσματα ντυμένη
στα γόνατα του βασιλιά αποκοιμήθηκες
στην λύθη κωπηλατώντας περιπλανιέσαι
κρυφογελάς...κατορθώματα αγναντεύεις
.....ησύχασε....
ένα άσπρο περιστέρι
στην καρδιά σου, ξεδίψασε Βερενίκη
Ελπίδα