Ανάμεσα στούς πορτοκαλεώνες

Γεράκια φέρνουν κύκλους
εφορμούν κατακυριεύουν
σήκωσες ψηλά τα βλέφαρα
μάτια άπληστα
πλυμμηρισμένα πόθους πάθη
ασίγαστα κοιτούν....
γυρνώντας οι έλικες αέρας
πρόσωπα χτυπά με βία...
τα χρόνια φύγαν γίναν γυάλινα λουλούδια
ανάμεσα στούς πορτοκαλεώνες
ηλιόκαστρα περιστοιχίζουν τα κορμιά
αγγίζονται κυλιούναι με ορμή
ζητάς διαφυγή το αίνιγμα να λύσης
ογκόλιθοι σε συνθλίβουν
το κορμί διαπερνούν!!! παρασύρεσε
η φωνή της γάτας αντηχεί
ανάμεσα στούς πορτοκαλεώνες
το αίνιγμα να λύσεις αναζητάς
ψάχνεις σε δρόμους μοναξιάς το φως
τοξότες σε τριγυρνούν
αγαπημένη ερωμένη η ελπίδα...
Ελπίδα

Μέγγενη αγκαλιά

Σκύβει φυτεύει ενα λουλούδι
ρίζες τρυπούν γεμίζουν χώμα
μια μέγγενη αγκαλιά την σφίγγει
την συνθλίβει...
γέλια σκόρπια παντού..
επικάθησαν με αυθάδεια πάνω στά δαιδαλώδη
μαλλιά των κοριτσιών
εμιγκρέδες από χώρες μακρυνές
την πολιορκούν
με μάτια άπληστα την αγγίζουν
την χίμαιρα αναζητά με πάθος
προτώγονοι χοροί περιπλέκοντας ραβδίζουν τον αέρα
εξορρύσσουν ασήμι από την γη!!!
μάτια ικεσίας αναζητούν
ανάμεσα σε ηλιαχτίδες βότσαλα
στά αστέρια του βυθού στα φύκια...την αγγίζουν
γέλια παιδιών και κλάμματα εναλλάσονται
σε έναν αόρατο κύκλο ανάπτυξης
ήχοι εύστοχα αντηχούν στο κενό
πόδια χτυπούν με ορμή το πάτωμα
φύγε...
περιστέρια τριγυρίζουν στα πόδια της
ζητιανεύοντας ψύχουλα
μια αγκαλιά μέγγενη την συνθλίβει
Ελπίδα

Μοναχικός ακροβάτης

Περνώντας απέναντι
μαζεύω τους σβησμένους δαυλούς
των ερώτων μου...
λευκοί πελαργοί πάνω σε γέρικα δέντρα
οι αγάπες που φύγαν
αφήσαν μια γεύση άγουρου μήλου στα χείλη μου..
μοναχικοί ακροβάτες ξεχασμένου τσίρκου
χορεύουν αντικρίζοντας τ' όνειρο
τα δαχτυλίδια του γάμου ριγμένα στο χώμα..
ευωδιά θλίψης αναδύουν
το ιερό ξύλο κείται...
δεν είναι πάντα η καταιγίδα
που μπορεί να λυγίσει τον ήλιο
δροσοσταλίδες πάνω στα φύλλα στέκουν
τα ανέγγιχτα δάκρυα του χωρισμού
δέντρα γερασμένα οι ελπίδες
μα βγαίνοντας οι σκέψεις
από τους κρυμμένους βυθους της μοναξιάς
φώς αρχίζει ξανά
να διυσδίει στις έρημες αψίδες
χιλιάδες γραμμένα χαμόγελα
σπέρνει η μέρα...
γλυκιά θέρμη η αγκαλιά σου
εγκλωβίζει την άνοιξι...
αστέρια σκορπίζει το χάδι σου!!!
ο ματαξωτός μανδύας της αγάπης σου
με πετράδια απέρριτα μ' έντυσε!!
Ελπίδα

Αινίγματα...

Σαγινευτικές νότες ξεγνοιασιάς
μ΄αγκάλιασαν με χάρι
γέμισαν άλικο χρώμα το πρωινό στερέωμα
ρωμαλέος έρωτας τις έχει εκσφενδονίσει
περιπλανούνται - οδεύουν
πρός τις πεδιάδες της καθάριας μουσικής
μοιάζουν με αυλές σπιτιών
διάσπαρτες ασπάλαθα...λουλούδια γιασεμιά
ευωδερά...
γλυκά μειλίχια
σκεπάζει η ζέστη τις πευκοβελόνες
την μεσιμεριανή σιωπή ανασαλεύει
συννεφιάζει.....
ιντερμέδιο παρεμβάλλει τις σταγόνες της βροχής
από τις στάμνες της ανάστασης
που με βία τις κομμάτιασε το έθιμο τ' απρίλη
ξεχύθηκαν αινίγματα!!
με ακολοθούν ...έφιπποι αναβάτες
αρματωμένοι ανδρείοι...μεταλλοφόροι με κυκλώνουν
χαοτικό βάραθρο η μοναξιά
ηττήθηκα....
σαρωτική σαν καταιγίδα με παρέσυρε
επιβλητικά παλάτια τα μάτια σου
ξάστερα κοιτούν
μ' αναρριγούν όπως τα αντικρύζω
ρωγμές επικίνδυνες τα λόγια σου...
κοντά μου φτάνουν
ρουφούν τις μυρωδιές του αγέρα...
παίζουν παιχνίδια με το φώς
το άσπρο φώς!!!
τα αινίγματα που τον νού σκοτείνιασαν νικούν
σ' αγαπώ μην μ' αφήνεις...άγγιξε με...
Ελπίδα

Επαρση

Μαβής ο ήλιος μισοέσβηνε
κάτω από τα δακρυσμένα σου βλέφαρα...
ζωγράφιζε με πινελιές θλίψης τον ορίζοντα
πονάς πρίγκιπα πονάς!!!!
και εγώ το ίδιο
μα οι μοίρες που σου ύφαναν τις αρχοντικές σου φορεσιές
με μαεστρία αποφάσισαν
να σκοτεινιάσουν την σκέψι σου...
αδιάκοπα καλπάζεις με το άλογο της μοναξιάς
ανάμεσα στα δέντρα..
μα ένα δέντρο σε κοιτά
με τα κλαδιά σπασμένα...
η θύελλα που το συνέτριψε
σκόρπισε την καταχνιά στο μονοπάτι σου
πρόσεχε πρίγκιπα το δάσος στοίχιωσε
δρυάδες ξωτικά το κυριεύουν
καταρρίπτουν τους επηρμένους
Ελπίδα

Χαμόγελα..

Σκαρφαλώνοντας την σκάλα
αναζήτησα τους ανθισμένους κήπους
των ακροδακτύλων σου!!!!
διάβασα τα αστέρια στην παλάμη σου
λευκοί πίνακες άγνωστων ζωγράφων
χάραξαν την ματιά σου...
γαλαξίες δακρύων πλημμύρισαν
τα κίτρινα αγριολούλουδα του στήθους σου!!
φωτεισμένοι υπόγειοι ποταμοί λυγμών
η ανάσα σου...
κατρακύλησε στις χαράδρες της γλυκιάς προσμονής
πέθανε η αγάπη...
μόνον λίγα ίχνη νοσταλγίας
χάραξε πάνω στην άμμο
το μεταμεσονύχτιο όνειρο
χαμόγελα ξεπροβάλλουν δειλά
από τους στοιχιωμένους αμμόλοφους
της ερήμου....
Ελπίδα

Μάτια ονειροπόλα...

Παρακαλώ στείλτε τον ήλιο
να μου κάψει τα δάχτυλα
το φώς του φεγγαριού το στόμα
την άγρια θάλασσα στά βάθη της να πέσω
να πάψω να ανασαίνω
για να αναδυθώ ξανά
στο άσπρο φώς που περιβάλλει τους ορίζοντες
το μαργαριταρένιο...
λευκόχρυση φιγούρα φλόγας
να δω τις ακτές ξανθές
τους γλάρους να γεννούν ταίρι -ταίρι
τα άσπρα όνειρα ερωτευμένων αστέρια γεμάτα
παιδιά να τριγυρνούν ανάμεσα
σε ξέγνοιαστα παιχνίδια καλοκαιρινά
υγροί ποταμοί καθάριου νερού
με καταχνιά βαμμένο...να με περιβάλλουν
να δω την γη αρχόντισσα
ντυμένη με λούσα εκθαμβωτικά
αλαζωνικά βουνά σκουρόχρωμα
ρεματιές φαράγγια...
διαμάντια να στολίζουν τον ορίζοντα
πυργωτές κατοικίες χωρίς αμπάρες
ηλιοτρόπια να κοιτούν κατάματα την κάψα του καλοκαιριού
να δω εσένα -εσένα αγαπημένε μου
τα μάτια σου τα μελαγχολικά
να με κοιτούν με πόθο...
Ελπίδα

Αντίο πρίγκιπα...

Ζαχαρωμένες μυρωδιές αιωρούνται παντού
τέμνοντας γίναν κρύσταλα..
στην γη ταξίδεψαν
ολοήμερο φεγγάρι ανέβηκε στόν ουρανό
στα σγουρά μαλλιά του αγοριού
ακτίδες ασημένιες έβαψε...
χτενίζοντάς τα γέμισε ασημόσκονη η θάλασσα!!!
δελφίνια ήρθαν και χορεύουν ανάμεσά της
καλή τύχη του φωνάζουν
οι μοίρες σκεπασμένες με τα πέπλα της απόγνωσης
ανοίγουν νεκρικό σεντούκι...
ροδοπέταλα σκορπίζουν
με την νεανική του σφρηγιλότητα...λευκοφόρος
ξέγνοιαστα αργοσαλεύει!!
μαζεύοντας όστρακα ξυπόλυτος
χαλά τις φωλιές των καβουριών
μάτια υγρά χαμογελούν
ανάμεσα στο φως τις μοίρες
ο ήχος της φλογέρας σβήνει...
η δύναμη του θεού αποκαλύπτεται
ανάμεσα στα αστέρια
ατρόμητα γενναία κοιτάζει στον ορίζοντα...
αγάλματα αγγίζει..
σβήνει η ωραιότητα
κατατρεγμοί τον ακολουθούν
μέσα σε αιώνια σπήλαια κοιμάται!!
σταλακτίτες τον περιστοιχίζουν
Ελπίδα.

Αγκαλιασμένοι..

Αναζητώντας σε...σε βρήκα
μέσα από τις μαύρες σκιές του φεγγαριού
η πλουμιστή φορεσιά ειναι δική σου
αγαπημένε μου..
πάρτην και κάνε την τραγούδι μαγικό
βγαλμένο μέσα απο τους υγρούς βάλτους των λιμνών
από τα πεσμένα φρούτα της κερασιάς
που λιώνουν γλυκαίνοντας το χώμα...
βάφοντας κόκκινα τα δάχτυλα μου...κόκκινα
μουσικές νότες γεμίζουν τον αέρα
στέκουν στα χείλη μου...
φιλιά αναμιγνείονται με την ηδονική μυρωδιά των φύλλων
καθώς γύραμε....οι δυό μας!!!
σφιχτή αγκαλιά ...κλείσαν τα βλέφαρα!!
μαζί ενωμένοι στις σκοτεινές σπηλιές του πόθου
ντυμένοι μ' αστέρια
με το φλογίσιο φως του ήλιου
μεγαλοπρεπεί ενδυμασία
μιας αγάπης ανέφικτης....
Ελπίδα