Μαβής ο ήλιος μισοέσβηνε
κάτω από τα δακρυσμένα σου βλέφαρα...
ζωγράφιζε με πινελιές θλίψης τον ορίζοντα
πονάς πρίγκιπα πονάς!!!!
και εγώ το ίδιο
μα οι μοίρες που σου ύφαναν τις αρχοντικές σου φορεσιές
με μαεστρία αποφάσισαν
να σκοτεινιάσουν την σκέψι σου...
αδιάκοπα καλπάζεις με το άλογο της μοναξιάς
ανάμεσα στα δέντρα..
μα ένα δέντρο σε κοιτά
με τα κλαδιά σπασμένα...
η θύελλα που το συνέτριψε
σκόρπισε την καταχνιά στο μονοπάτι σου
πρόσεχε πρίγκιπα το δάσος στοίχιωσε
δρυάδες ξωτικά το κυριεύουν
καταρρίπτουν τους επηρμένους
Ελπίδα
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Η γυναίκα που χάθηκε καβάλα στ’ άλογο
ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ
Πως είναι έτσι σκληρός ο χρόνος; Γιατί σκοτώνοντας τα μέλη της, μαραίνοντας την επιδερμίδα της, εξουδετερώνοντας το σωματικό της σφρίγος, άφησε ακέραιη την αφή και την όρασή της που γνώριζαν τόσο απόλυτα την ομορφιά; Μα ο φόβος της δε γεννήθηκε από το χρόνο, αλλά από τους άντρες κι από την καταδίκη τους για τη γυναικεία της υπόσταση. Κι αυτό το φόβο μισούσε. Και λάτρευε στη φοράδα της την απουσία του. Μα το άλογο ήταν δικό της. Η μοναξιά του ήταν η δική της μοναξιά. Τώρα πια αποκλειόταν να παραιτηθεί.
Δημοσίευση σχολίου