Μοναχικός ακροβάτης

Περνώντας απέναντι
μαζεύω τους σβησμένους δαυλούς
των ερώτων μου...
λευκοί πελαργοί πάνω σε γέρικα δέντρα
οι αγάπες που φύγαν
αφήσαν μια γεύση άγουρου μήλου στα χείλη μου..
μοναχικοί ακροβάτες ξεχασμένου τσίρκου
χορεύουν αντικρίζοντας τ' όνειρο
τα δαχτυλίδια του γάμου ριγμένα στο χώμα..
ευωδιά θλίψης αναδύουν
το ιερό ξύλο κείται...
δεν είναι πάντα η καταιγίδα
που μπορεί να λυγίσει τον ήλιο
δροσοσταλίδες πάνω στα φύλλα στέκουν
τα ανέγγιχτα δάκρυα του χωρισμού
δέντρα γερασμένα οι ελπίδες
μα βγαίνοντας οι σκέψεις
από τους κρυμμένους βυθους της μοναξιάς
φώς αρχίζει ξανά
να διυσδίει στις έρημες αψίδες
χιλιάδες γραμμένα χαμόγελα
σπέρνει η μέρα...
γλυκιά θέρμη η αγκαλιά σου
εγκλωβίζει την άνοιξι...
αστέρια σκορπίζει το χάδι σου!!!
ο ματαξωτός μανδύας της αγάπης σου
με πετράδια απέρριτα μ' έντυσε!!
Ελπίδα