Αθωότητα

Σαν της μηχανής το βουερό βήμα
ακατάπαυστα ακροβατώ ανάμεσα σε στοές σκοτεινές
Μέσα από κυματισμούς ασήμαντους
εδώ πάντα πιστός, περιμένω ένα δέντρο να με
σκεπάσει με την δροσιά των χρόνων του
Σκότωσε με αθωότητα, σκότωσε με....
Πώς να ζήσω χωρίς τις σπονδές σου?
Πώς να ζήσω χωρίς το ωχρό σου πρόσωπο?

Πλανιέμαι μεσιτεύοντας πενταροδεκάρες
ξεδίπλωσα του οικείου χαμόγελου την γενναία εγκατάλειψη


Που είναι τώρα ο έρωτας? Ποια αχνάδα κάλυψε την χθεσινή ανέφελη ζωή?
Ποια ασημόσκονη την σκέψη σαγήνεψε?
…μην πάρεις άδικα έναν δρόμο..όλοι δικοί μου είναι..
χωρίς το πρόσωπό σου δεν υπάρχει ευδαιμονία
Μείνε αθωότητα μείνε…
θα σκεπάσω με κλώνους απλά, το γυμνό σου ανέγγιχτο σώμα
ευχήθηκα για μας

Ελπίδα

Αντάμωση

Να σε αντάμωνα στον σωρό με τα λάφυρα της νίκης
Πέρα στης αύρας τους σκορπισμένους τους ανθούς
Στο μοναχικό μου μονοπάτι που παίρνω για να σε συλλογιέμαι
Στης θάλασσας τους θυμωμένους τους αφρούς

Να σε αντάμωνα στου μαΐστρου τις ριπές που τα μαλλιά ανακατεύει
Στα λεπτεπίλεπτα γυρίσματα των δαχτύλων του χεριού μου
Στης νιότης τα μαργαριταρένια δόντια που φωτεινά χαμογελούν
Στα αγάλματα τα αρχαία που λαβωμένα από του χρόνου
Το τουφέκισμα δεν σκόρπισαν μα στέκουν, με έπαρση ανδρεία


Στου ονείρου μου τον δρόμο τον ανέγγιχτο
ανάμεσα σε βότσαλα υγρά γλυμμένα με το κύμα
Το χρώμα των ματιών σου στην παλάμη μου να κρύψω
Και όταν η νοσταλγία με θλιμμένες νότες μουσικές μ αγγίξει
Να άνοιγα τα χέρια και εσύ μ αγάπης λούσα να με ντύνεις


Αχ για μια στιγμή μονάχα να σ αντάμωνα
στου ήχου τον αντίλαλο που επαναλαμβάνει την φωνή μου
στης νοσταλγίας το άλογο αναβάτης να καλπάσω
και με κόκκινα όνειρα στον ορίζοντα να γράψω το όνομα σου

Ελπίδα

χορεύω..

Αγαπώ τον χορευτή που πλαγιαστά βαδίζει
στης μορφής την αδιόρατη σκιά
πως χαμηλώνουν τα φτερά τα χελιδόνια
όταν της ανησυχίας ο αέρας τα ηλιοτρόπια χαϊδεύει!!!
Ένα μυστήριο προσκύνημα εξαπλώνεται
στης ατμόσφαιρας την υγρή αχλή

στο φως των προβολέων ο χορευτής
συνεπαρμένος στης φιγούρας τον ειρμό
περίβλεπτος βαδίζει
στης σκηνής την απέραντη ευδαιμονία
σιγή μεσημεριού....
θαμπές προσδοκίες με όνειρα σμιλεύονται

μάτια θεόρατα κοιτούν δυο ώριμα αστέρια
διάφανα φτερά τυλίγονται στο σώμα
του στροβίλου το μεθύσι ψιθυρίζει
είμαι εδώ…ζω.

Ελπίδα

Αργός ρυθμός

Πέντε εφτά τέσσερα δυο
αργός ρυθμός, στης ανηφόρας την κίνηση
μαζί με πνοή εκπνοή
κάνουν την ζωή να ταξιδεύει
να ζυγιάζεται
κάτω από το βάρος αυτής της εντυπωσιακής
γλυκόξινης ηδονής
που μακάρια απόλαυσα
ανυποψίαστη…
χάθηκα μέσα στην αυτογνωσία της ύπαρξης μου

με το κλάμα ενός νεογέννητου
μοιάζουν
το σούρουπο οι σκιές
έχουν κάτι από μένα
μια γυναίκα άγνωστη…

ακόμα μια
ήττα της αγάπης
γελά μέσα από τις χαραμάδες
της λύπης
Ελπίδα

Επίλογος

Προσπάθησα να διώξω τα δάκρυα
μα είναι επίμονοι επισκέπτες
μέσα στου πουθενά την υγρή κενότητα
χωρίς ιαχές, αργά
μυρωδιές χωρισμού αιωρούνται… αναδεύουν
γαλάζια κύματα σκεπάζουν με το κρύο τους φτερούγισμα
του πόνου την επίπεδη κίνηση
στις στοιβαγμένες πέτρες μιας πεθαμένης ανάμνησης
αργοκίνησα γλιστρώντας ανάμεσα στα δάχτυλα μου
την σιωπή σου..

της εκμηδένισης βράχοι σκληροί ας σκεπάσουν
με την πύρινη περπατησιά τους
τις προσμονές της απελευθέρωσης

δεν θυμάμαι...
Eλπίδα

ιδού η τραγωδία μας

μην με χρεώνεις
νερό ασταμάτητο κυλάει το αίμα στου δρόμου τις άκρες
το όνειρο έγινε δράμα στις οθόνες
μ αφθονία σκορπίζει κλάμα

γυμνή, απόμεινα χωρίς την φορεσιά της διαλεχτής ψευδαίσθησης…
ζήσε, μου λέει ο χαμένος καιρός και γίνε γενναία!!
πεταλούδες ανάμεσα σε λουλούδια νεκρά μου χαρίζει, το βλέμμα σου
με λέξεις χορευτικές που κύκλους κάνουν μέσα στης μικρής ώρας την πεθαμένη ασφάλεια
ψιθυρίζω ελπίδες σκιερές

Η θάλασσα δίνει , τροφή στους γλάρους που πετούν σκυλεύοντας
ανούσια λαξευμένα ποτέ…
τώρα η ποτέ…
Ελπίδα

Βρέχει...

Μην αρνηθείς…πως
μέσα στης ελπίδας την ανέφελη προσδοκία
λερωμένη κηλίδα στέκει το εφήμερο
μην αρνηθείς
στις λακκούβες του λαιμού σου
παράτολμα όνειρα ξεπλύθηκαν, σβηστήκαν
μην αρνηθείς
μια δεύτερη φορά τα φτερά σου σαν ανοίξεις
στου έρωτα τα νοτερά σεντόνια
φωτιά, αχνά θα κυλήσει
μην αρνηθείς
μες της βροχής την υγρή παγίδα
ξεπλένονται τα αρώματα φιλιών λεηλατημένων
μην αρνηθείς
στην μουντή βουή μιας κυριακής του μάρτη
το απρόσμενο πως λαχταρά, την ζωή να ζωγραφίσει
μην αρνηθείς και μένα
καθώς μια θλίψη ανυπόστατη
στα μάτια σου… μαντεύω
Ελπίδα

Σκιές

Μέσα στα υδάτινα βάθη των σκέψεων μου
με φώς σαν ένδυμα σκεπάστηκαν οι θύμησες
σκιερά κρόσσια τύλιξαν το βλέμμα σου
κουλουριάστηκα μέσα στων νερών τις ηχηρές φυσαλίδες
πως καταπίνει νύχτα τα έπη τραγικών ποιητών!!!!

ξέρω ότι αν αποφύγω τις στημένες ώρες
των φλύαρων λόγων
ασφαλής θα παρατηρώ τις γραμμές του προσώπου σου
μην δακρύζεις… αναδεύουν οι δράκοι
μέσα στις σπηλιές των βράχων
σκέψεις μαγικές αναφύονται

τα ώριμα φρούτα του καλοκαιριού
στην σακούλα λησμονημένα, ξεψυχούν

ευγενικά αέρινη, η σκιά της λήθης..
Ελπίδα

περιστρεφόμενη ρομφαία

ρομφαία περιστρέφεται στον λαβύρινθο της εκλεκτής μου
δήθεν έγχρωμης ύπαρξης μου
αιωνόβια έλατα καλύπτουν τα περιστύλια των αμυδρών μου σκέψεων
Το γνωρίζω αυτό το γαλάζιο βασίλειο,
Συνεχώς περιδιαβαίνω, αλαφιασμένος
αναζητώντας
πολύχρωμα χαμηλωμένα φώτα…
τα όνειρα πεντόφραγκα στοιβάζονται στο εκρεμμές
της αδημονίας μου.
Εκμαυλίζομαι..εκπνέω..
Ελπίδα

Σιώπησα...

Ξέρω, θα σταθώ στην άκρη της κορυφογραμμής
ελπίζοντας , να με δεις
Αμφιβάλλω αν , στους γαλανούς ίσκιους του απογεύματος
χάιδεψες ,τα φθινοπωρινά φύλλα μιας λεύκας
στις αυλόπορτες των χαμηλών σπιτιών στεγάζεται
ανυπέρβλητη
η μοναξιά των ακινήτων ελαιώνων
σιγανά, έλα κοντά μου, μαζί να δούμε ένα ξημέρωμα
στην αφή σου καταθέτω την χθεσινή μου ημέρα
. .σιώπησα!!!!!!!
σε αλλόκοτους λευκούς ορίζοντες , βαθιά πίστεψα
κύλισαν τα γόνατα στην γη… τι να πεις….
ερμητικά κλειστούς κόσμους αγάπησα.
Ελπίδα

χαμένος κρίκος

Μέσα στα ίχνη της ματιάς σου
βρήκα της ζωής τον χαμένο κρίκο
ασημένια αλυσίδα που χει σπάσει
με σύραν μακριά μάγισσες, θρύλοι
από της αγκαλιάς την ήρεμη θάλασσα


δύο λευκά τριαντάφυλλα τα λόγια σου
στο φιδωτό μονοπάτι της προσμονής
έπλεξαν, χρώματα μύρια
της μικρής μου ανάπαυλας εσύ
γλυκύτατη θύμηση.
Ελπίδα...

Συσκευασίες

Ανάμεσα στά στοιχειωμένα δάση
καταμεσής σε βουνίσιες διαδρομές
σκεπασμένες με τα φθινοπωρινά φύλλα
αναζητώ , διάφανους ελπιδοφόρους ορίζοντες
ελαφρά εκτροχιασμένη η προσμονή
σαν ιριδίζουσα σκιά, των συσκευασμένων ιδεών
ω… μια καρικατούρα γελοίου αναγνώσματος
εξευτελίζομαι……
ψάχνοντας εκκολαπτόμενα όνειρα
μες του απογεύματος την αχλή
στις σκοτεινές ώρες της αιχμαλωσίας μου
ταίρι μου, έχω την φωνή μου
παράτολμη χίμαιρα αλλοίωσε την ψυχή μου
σε βαθιά πεζές συγκινήσεις
ένιωσα ρίγος κοιτώντας τα πεταμένα ράκη
την μυστική αμφίβολη, ημέρα
σκοτεινό το νεφέλωμα στης πόλης το χάος
άσπρα τα πρόσωπα πίσω από κάγκελα
θυμωμένη η θεότητα, στου αντιπάλου χρόνου την ροή
εικόνα ασπρόμαυρη του ξεθωριασμένου μου νου
εμποτισμένη με νερό
από τους μακρινούς μουσώνες
την φωτεινή εποχή ασημένια ανέμη, τύλιγε στον άγριο άνεμο
συσκευασίες με ανυποψίαστα όνειρα
στην καρποφόρα αγκαλιά, ….ένα τυρκουάζ φτερό
Ελπίδα.

οι αδιαίρετοι

Τα βλέφαρα εκστατικά κλείσαν,
άηχη η κραυγή βγαίνει απ’ το στόμα
μοναχικό κορδόνι κρεμασμένο στο λαιμό σου ο έρωτάς μου
στέκει ορθός, για να στήσει την σκηνή του ανάμεσά μας
βαρύ έρεβος κύκλωσε του πόθου την ανεξέλεκτη βουή
αυθαίρετη η ανάσα σου..
κυλινδρικά φωτίζει τα κορμιά μας

στην κορυφή ψηλά του πύργου της απολαυστική αναζήτησης
οι πρώτες ακτίνες της αυγής ξεμύτισαν
εκθαμβωτικά ασάλευτος στεκόσουν
δεσμώτης στης αγκαλιάς την ζεστή ευλογία
σαν ένα σκοτεινό επικίνδυνο κενό
ξεδιψασμένη η γλώσσα, πηγή που ανέβλυσε της νύχτας τις ελπίδες

ρυθμικά ανεβαίνει το στήθος,
ώρα μαγική το ξόρκι της σιωπής
(περιστασιακοί) αδιαίρετοι οι ψίθυροι ,
τραγούδι εξαίσιο μελωδικό ακούγεται
θα σπάσεις….ερωτικός ιστός μας τύλιξε

στον σκοτεινό λάκκο του ύπνου
Τα όνειρα καιροφυλακτούν, με το αιχμηρό τους δόρυ
αγγίζουν το κορμί σου
Άγριος άνεμος με παρέσυρε… χάθηκα
έχω τα χέρια σου πλεγμένος κισσός στους ώμους μου.

αν μ αγάπησες χαμογέλα μου

Eλπίδα

Αυταπάτη

Σ αυτό το λιμάνι πάντα μένω
ακίνητη…. κοιτώ τα πλοία
γεμάτα τα αμπάρια τους
ελπίδες, όνειρα τσαλακωμένα
Ιαχές στο έρεβος της νύχτας, οι ανέφικτες επιθυμίες μου
μ αγκαλιάζουν σαν την αγράμπελη
στο διάζωμα αρχαίου ναού ερειπωμένου

στου μύθου τον γαλάζιο τον αχό, σου έκλεψα την φράση την έκανα
κείμενο, ποίημα, λυρικό
Μην μ’ αφήσεις μόνη να σε περιμένω
φοβάμαι τις σκιές πίσω από τις βαριές κουρτίνες
των ανήλιαγων δωματίων στα ξενοδοχεία της αγανάκτησης..

Πίσω από τα κλειστά παράθυρα εφορμούν τα ξωτικά
με κοιτούν ειρωνικά από τις γρίλιες
ξεδιάντροπα ,προβάλλουν …..
με κυκλώνουν ζητούν να με ταπεινώσουν

Βγαίνουν οι ερινύες με τα μάτια μια απειλή,
με σφιγμένα πρόσωπα
Φοβάμαι…
Από τους τοίχους της ταπετσαρίας
μαραμένα πέφτουν τα μπουκέτα, χλωμά στο μισοσκόταδο,
χάνουν τα πέταλα τους, την στιλπνότητά τους

ξεψυχούν λυπημένα, σχηματίζοντας κύκλους αιμάτινους στο πάτωμα
αιωρείται η σκόνη
λαμπυρίζοντας ,
γύρω από μια ξεχασμένη ηλιαχτίδα που κλεφτά εισέβαλε σαν σφαίρα το δωμάτιο
γεμίζει σκιές η απουσία σου….έλα για λίγο να μ αγκαλιάσεις
την αυταπάτη ποθώ να νιώσω…
το πιο γλυκό πράγμα στον κόσμο..
Ελπίδα..

Χέρι - χέρι...

Σιωπή απλώθηκε παντού
του ήλιου το μικρό καράβι επήρες
και έβαλες πλώρη…

μέσα στα ονείρατά μου, μόνος ταξίδεψες
στο δρόμο σου, φοβέρες εμπόδια, ‘στήσαν
μα εσύ, τραγουδούσες και τα πουλιά
ξαφνιασμένα πετούσαν..
λες και μια μάγισσα τα σήκωσε
από του ύπνου την ζεστή φωλιά τους..

χάθηκες – λησμόνησες τα βήματα
που αντάμα σύραμε στης ζωής
τον κρυστάλλινο τον κύκλο..

αναπολώ τα μάτια σου..δυο σταξιές καφέ..
σε χώμα ξερό ακουμπισμένες
ένα ταξίδι ζητούσα να πάμε
το βλέμμα μαζί να ατενίσουμε
στην βουή της απέραντης θάλασσας
πιασμένοι χέρι – χέρι. Νικητές

Αναπνοή – εκπνοή είναι η ζωή μου
για σένα….
μιας στιγμής άνοιγμα ήταν
σύννεφα λευκά μες στης καταιγίδας την δύνη

κρεμώ στους τοίχους
δικά μου αισθήματα
πάρε τα ...ξεπούλησέ τα στην στιγμή
τα δάκρυα της λύπης μου
αφαιρώ από της λεύκας
τα κίτρινα φύλλα…..

απόμαχη στο οχύρωμά μου.
Περιμένω την ήττα…

Ελπίδα