ιδού η τραγωδία μας

μην με χρεώνεις
νερό ασταμάτητο κυλάει το αίμα στου δρόμου τις άκρες
το όνειρο έγινε δράμα στις οθόνες
μ αφθονία σκορπίζει κλάμα

γυμνή, απόμεινα χωρίς την φορεσιά της διαλεχτής ψευδαίσθησης…
ζήσε, μου λέει ο χαμένος καιρός και γίνε γενναία!!
πεταλούδες ανάμεσα σε λουλούδια νεκρά μου χαρίζει, το βλέμμα σου
με λέξεις χορευτικές που κύκλους κάνουν μέσα στης μικρής ώρας την πεθαμένη ασφάλεια
ψιθυρίζω ελπίδες σκιερές

Η θάλασσα δίνει , τροφή στους γλάρους που πετούν σκυλεύοντας
ανούσια λαξευμένα ποτέ…
τώρα η ποτέ…
Ελπίδα