Σαν να ερρίφθη ένας κύβος

Μέσα από τον ανταγωνισμό των προϊόντων ξεφτιλίζομαι και εγώ
Πέντε - δέκα σημεία..
Πάρετε….πάρετε…
Οι επαναληπτικές παίζουν σε καλούς ρυθμούς..
Διατηρώ την πάλη των πιο αντίξοων μου αισθημάτων
Είναι ένα παιχνίδι των δακτύλων μου
Ατσαλάκωτο το εγώ μου με αποχαιρετά
Η έπαρση γονυπετής σκύβει εμπρός μου
Τι να την κάνω?
Με έχει εγκαταλείψει….
Είσαι βέβαιος καθώς εσύ ταλαντεύεσαι
Στης νύχτας την μαύρη σκεπή, είσαι βέβαιος
Ότι τα ανέκφραστα λόγια της ψυχής σου..
Θα στερεώσουν τους κύκλους της γης?
Μεταφέρω την πραγματικότητα…
Στους μακρινούς δρόμους των δικών μου γαλαξιών
Έρμαιο στην άψα της νιότης..περίμενα αδημονώντας
Το δείγμα της επιστρατευμένης σου ονείρωξης
Είναι ένα παιχνίδι των δακτύλων μου
Εκπλήσωμαι γιατί ακόμα δεν τα έχω καταφέρει..
Πρέπει να μιλήσω..
Κουράστηκα να παραμένω σιωπηλή
Παράξενο μου φαίνεται τούτο το μυστήριο
Θα ήθελα να ήμουν πάλι ακμαία
Όπως τότε που αγνοούσα το αδύνατο
Τότε που δεν είχε σκοτεινιάσει η ψυχή μου
Από τα μεγάλα παράθυρα έμπαινε το άσπρο φως
Κατείχα την απλότητα
Τότε που το στημόνι της ζωής ύφανε υφάδι
Ανεξέλεγκτων συμπτώσεων
Παρορμητικές ελπίδες
Υπεραπλουστατεύμενα σχέδια…χόρευαν εμπρός μου
Χορούς κυκλωτικούς…σαγηνευτικούς
Ζητώ τα ποσοστά της καρτερικότητας σου…
Ασπάζομαι τα λόγια σου..
Τον Σεπτέμβρη…είχα διάρκεια ωρίμανση

Ακόμα μια φορά σε είδα μόνο…
Η μαργαρίτα…τι κάνει?
Η μαργαρίτα…α..έχει φορτωθεί
Τα δύσκολα όνειρα του φανταστικού!!!
Είναι ένα παιχνίδι..
Είναι .. να ένα ερώτημα
δεν έχετε απωλέσει όλη σας την
αθοώτητα?
Ελπίδα

Σύννεφα προσδοκίας.

Μια παράξενη ένταση
πλέκει ιστό μέσα μου
σαν εμένα και εσύ αναζητάς
της άνοιξης τους ζεστούς καρπούς....
ορμητικές πέφτουν οι ανθηρές σκιές
των μαγεμένων ήχων
έλα τώρα... στην αυλή την πλακόστρωτη
να φυτέψουμε βαθιά τους σπόρους
των πιό ανοιξιάτικων προσδοκιών μας
έλα...να ατενίσουμε μαζί
τους αργαλειούς που υφαίνουν
με χρυσό κορδόνι
αψεγάδιαστα όνειρα
χαρμόσυνες ελπίδες...
πεσμένα στή γη των ανθρώπων τα λόγια
ποδοπατούνται στούς πολύβουους δρόμους
άστοργα χέρια ξεσχίζουν τα όνειρα
ανέραστες ελπίδες σε κρύες αγκαλιές
καταφεύγουν φοβισμένες...
μάτια δυνάστες
κοιτούν στραμμένα στην δύση...
Σύννεφα γύραν
φίδια αστραπές κυκλώνουν το στερέωμα
μαστιγώνει το χώμα μια κόκκινη βροχή
πως σκεπάζει ο οριζοντας
τις λεπτές γραμμές της μνήμης!!!!
σηκώνω ψηλά το κεφάλι
με χτυπούν οι στάλες στο πρόσωπο
μέσα σε ένα σύννεφο φόβου
εγκαταστάθηκε η παλάμη μου....
μα να.... ο ουράνιος θόλος
άνοιξε..άξαφνα

κέρδισα!!!
αναμαλλιασμένη γυναίκα
κυνηγά τους εφιάλτες της
άυπνος ήλιος ήρθε
στάθηκε στο μέσον της νύχτας
τα καστανά σου μάτια φωτίζει
αγαπημένε μου

διάβασε το μήνυμα των χειλιών μου
καθώς ψυθιρίζω ανεπαίσθητα!!!
Ελπίδα.

Κύκλωπες

Καθώς γέρνει η μέρα
κύκλωπες καταδιώκουν
της μνήμης την πλάνη
ανοίγουν δρόμους στην αθέατη άνοιξη
των παλμών....
βράχοι με τριγυρίζουν
σαν τα επωασμένα αυγά
στρουθουκαμήλου σε έρημη γη
ατελεύτητο άσπρο φως τους χαράζει
εαρινή νιότη καλπάζει
υψώνοντας μέτωπο
στου ήλιου το καύμα
καγκελόφραχτο παράθυρο ανοίγει..
απλανή το βλέμμα
δοσμένο σε σκέψεις...
η νύχτα θολή εφτασφράγιστη
καταγράφει τα φωτεινά διαλείμματα
του μυαλού..
έσβησε μέσα μου
ο ρυθμός του αδηφάγου νεφελώματος
σε μικρή κάμαρα με ήχους
και πέταλα...
Ελπίδα