Σύννεφα προσδοκίας.

Μια παράξενη ένταση
πλέκει ιστό μέσα μου
σαν εμένα και εσύ αναζητάς
της άνοιξης τους ζεστούς καρπούς....
ορμητικές πέφτουν οι ανθηρές σκιές
των μαγεμένων ήχων
έλα τώρα... στην αυλή την πλακόστρωτη
να φυτέψουμε βαθιά τους σπόρους
των πιό ανοιξιάτικων προσδοκιών μας
έλα...να ατενίσουμε μαζί
τους αργαλειούς που υφαίνουν
με χρυσό κορδόνι
αψεγάδιαστα όνειρα
χαρμόσυνες ελπίδες...
πεσμένα στή γη των ανθρώπων τα λόγια
ποδοπατούνται στούς πολύβουους δρόμους
άστοργα χέρια ξεσχίζουν τα όνειρα
ανέραστες ελπίδες σε κρύες αγκαλιές
καταφεύγουν φοβισμένες...
μάτια δυνάστες
κοιτούν στραμμένα στην δύση...
Σύννεφα γύραν
φίδια αστραπές κυκλώνουν το στερέωμα
μαστιγώνει το χώμα μια κόκκινη βροχή
πως σκεπάζει ο οριζοντας
τις λεπτές γραμμές της μνήμης!!!!
σηκώνω ψηλά το κεφάλι
με χτυπούν οι στάλες στο πρόσωπο
μέσα σε ένα σύννεφο φόβου
εγκαταστάθηκε η παλάμη μου....
μα να.... ο ουράνιος θόλος
άνοιξε..άξαφνα

κέρδισα!!!
αναμαλλιασμένη γυναίκα
κυνηγά τους εφιάλτες της
άυπνος ήλιος ήρθε
στάθηκε στο μέσον της νύχτας
τα καστανά σου μάτια φωτίζει
αγαπημένε μου

διάβασε το μήνυμα των χειλιών μου
καθώς ψυθιρίζω ανεπαίσθητα!!!
Ελπίδα.