Ξεπεζεμένο άρμα...

Βρέχει και γέρνουν λοξά οι σταλαγματιές
σαν τις χτυπά με μίσος ένας άγριος άνεμος
σύννεφα σκούρα σε τύλιξαν,
σκοτεινιασμένος ο ήλιος και εσύ ακούμπησες
στο πολυπλάνητο κιγκλίδωμα της φαντασίας μου..
λουσμένος στα πολύτιμα στολίδια σου!!!!

κοιτάζω έξω τις μακριές κορυφές των δέντρων, γέρνουν
συνεπαρμένες από την ευγένεια σου
λυγίζουν, ζητώντας τα μάτια σου, εκλιπαρώντας
να σ αγγίξουν, χαϊδεύουν φευγαλέα την σκιά σου..

έχει μιαν αγριάδα έξω ο καιρός
και εγώ στην μελαγχολική μου κάμαρα
συλλογίζομαι το ξεπεζεμένο άρμα του ονείρου μου
άδειο, χωρίς αναβάτη με τα αφηνιασμένα άλογα να τρέχουν
ξέφρενα, στης σκέψης το ανήλιαγο δρόμο..

πότε θα νιώσω καλά?
Κράτησέ με…

Ελπίδα..

το πουλί με το εβένινο φτέρωμα..

Μέσα από τον τρεμάμενο άνεμο
που γέρνει πλαγιαστά τις κορφές των δέντρων
έρχεται ο αχός της σκέψης σου
στραφταλίζει το πρόσωπο
ασημένιες σταγόνες εδώ και εκεί
κατάχαμα ριγμένες οι θύμησες

Στο τραπέζι της κουζίνας αφημένο το όνειρο
μάγισσες το κύκλωσαν
μεθυσμένο χορεύει ….
ακολουθεί σκοπούς, προαιώνιων μυστηρίων

στης μοναξιάς το γκρίζο μονοπάτι
χρωματιστό μελάνι απλώθηκε
μαύρο πουλί, επάνω στο χαρτί
ζωγραφίζει με το ράμφος του
σκιαγραφεί σχήματα, ερμηνεύει χρησμούς
τρέσες τα μαλλιά σου, καλύπτουν
της νύχτας τον μανδύα
σημάδια ,χαρακιές…οι επιθυμίες

ξαναγεννιέται πολυάστερος ουρανός
λαχανιασμένα τα λευκά δάχτυλα αγγίζουν
μέσα στην ηδονική παρουσία μαστούς..
θηλές ρόδινες ,στο χαμηλό κρεβάτι
τα όνειρα συνωμοτούν ,κάνοντας επιδέξιο έρωτα

σαν βέλη καρφώνονται στην πλάτη, στους ώμους
αργές μπερδεμένες οι αισθήσεις…
είναι σχεδόν απομεσήμερο..
που πήγαν οι εραστές?
Αυτός ο γρίφος είναι αδιέξοδος

Ελπίδα…

Ελεγεία

Αγάπες πικρές – στοιχειωμένες
θρηνητικά τραγούδια αποχωρισμού
ξεπηδούν από το σταμνί των θυμήσεων μου
οι ιβίσκοι κλείσαν τα κόκκινα άνθη τους,
μαραθήκαν αντίκρυ στον ήλιο
τι τα θες…..όλα χάνονται – σβήνουν,
τον ρυθμό μου ζητώ να αυξήσω
να ανασάνω κινώντας για το αδιάκοπο φέγγος
Χωρίς φωνή, σιωπηλή μες της χώρας
την απέραντη μύσι,
κορίτσι μεστό που με σιγουράδα ανασαίνει
της ελπίδας την σκόνη,
φεύγω….εγκαταλείπω τους ήχους ,
της εύκαιρης ώρας
ελεύθερη πετά η πεταλούδα της νύχτας
και ας της καίει το φως, τα φτερά της
δεμένη με μάγια η αυγή φανερώνει
της μέρας την αραχνοΰφαντη στολή,
και εγώ ανεμώνη με κίτρινα πέταλα
ελπίζω, η μορφή σου να ξεπροβάλει
στην άσπιλη ώρα της συνάντησης
ίσως..
Ελπίδα

Συνειρμοί

Ελπίζοντας να καταταγώ στον στρατό,
του αμετανόητου ψεύδους , ξεκινώ την ημέρα μου

Αφίσες στους δρόμους ,
παραπλανούν το εγώ μου.
Ανθρώπινες σκιές εναλλάσσονται
με την μουντάδα της σκέψης.
Άρχισε να βρέχει φιγούρες από τραπουλόχαρτα

Φροστ…Φροστ πετούν τα πουλιά φοβισμένα,
προσπαθούν να κουρνιάσουν
να αποφύγουν την ρυπαρότητα
της διάτασης.....

Διατρανώνω τον εκλεπτυσμένο μου ναρκισσισμό.
Νάρδοι τα αισθήματά μου
γλιστρούν χαμηλά στο ξέφωτο που τροφοδοτεί το ακατανόητο
Ναυάγησα….

Πάρε το θάρρος της σιωπής σου!!!

Ελπίδα

Δυο - τρια χαλίκια...

Παχύρευστο το σκοτάδι…ψάξτε, ψηλαφίστε
Σιδερώστε τα αισθήματά σας
Αφουγκραστείτε τα έξυπνα μάτια των παιδιών σας
Στην ζοφερή νύχτα που συγκλονίζει
Μην ροχαλίζεις πια παράδοξο – απροσδόκητο
Άσε τα όνειρα να αφηγηθούν
Το πάθος για την γνώση που έχει ανταμοιβή
Ξαπλώστε στα ξεχαρβαλωμένα κρεβάτια του παρελθόντος
Που αποπνέουν ευωδιές οικίας απλότητας
Όσο το περίγραμμα ενός αγκώνα είναι η υπεροψία
Πέφτει σπάει κατακερματίζετε
Μέσα στα προσωπικά σας διαμερίσματα
Βρέθηκε η μυστική είσοδος
Ανοίγει διάπλατα στις γυμνές αγκαλιές
Μην σφραγίζεται τα στόματα
Με υγρά, φλογερά, φιλιά…
Λαχανιασμένοι ακροβάτες στρεβλώστε
Τα ευλύγιστα κορμιά σας
Για να δείτε την ανυπέρβλητη δύση
Μια συντροφική σιωπή
Αιχμηρού ψεύδους, γελά στις οθόνες σας
Σαν νεογέννητο μωρό κλαψουρίζοντας
Πλημμυρίζει η συγκίνηση
Τα αδούλευτα χωράφια της θυσίας
Δυο….τρία χαλίκια στην πλατεία
Κουρσεύουν την συνάφεια
Ελπίδα

Γέλα γιά ...μένα.

Πως να σε κάνω να καταλάβεις
πόσο ξεχωρίζεις?
πόσο μοναδικός είσαι για μένα?
τι να πω που δεν έχει ειπωθεί
ποτέ ως τώρα?
που δεν έχεις ξανά ακούσει?
ποιό στοίχο πιά ρίμα
να βρώ
να σου ταιριάξω?
να σου χαρίσω τον ήλιο...το φεγγάρι
της νύχτας τον βελούδινο μανδύα?
πολύ κοινότυπο...πεζό!!!
πως λοιπόν να ξεχωρίσω?
να σου δώσω αγάπης δείγμα
προτώτυπο καινούριο και ανείπωτο?
βήματα κάναν οι αιώνες όλα ειπώθηκαν
αδειάσαν σαν βρόχινο νερο
γέματο λάσπη...
πως να σε κάνω να στρέψεις την ματιά σου
προς εμένα?
μα να!!! δες το σμίξιμο των ρυτίδων στο μέτωπο μου
κοίτα με λοιπόν...να κοίτα και...γέλα
όχι δεν νιώθω ότι με ειρωνία θα γελάσεις
ποτέ δεν το σκέφτηκα αυτο!!!
γέλα με γέλιο βγαλμένο από τα περιβόλια
που είναι ανθούς την άνοιξη γεμάτα
με γέλιο που βγαίνει απο τις μπότες του διαβάτη
καθώς γλυστρούν πάνω στα πεσμένα φύλλα
των φθινοπωρινών δέντρων
από τους μυρωμένους πορτοκαλεώνες
από της θάλασσας την κυματιστή βουή
από των άστρων το λαμπύρισμα
μέσα στης παγωμένης νύχτας την γροθιά
από τις νιφάδες του χιονιού που απαλά
ντύνουν τον σωρό με τα ξύλα του χειμώνα
στην αυλή μου..
γέλα με γέλιο βγαλμένο από τα βρύα
των υγρών βράχων
που τρέφονται τα άγρια κατσίκια των οροπεδίων
απο τις αναβλύζουσες πηγές των βουνών
καθώς ορμητικά κυλούν
γεμίζοντας με δώρα τις πεδιάδες
από τις σκοτεινές σιωπές μιας στοιχιωμένης νύχτας....
γέλα με γέλιο βγαλμένο
από το καλύτερο δωμάτιο...
εκείνο της καρδιάς σου!!

απόψε θα μεθύσω...έτσι θέλω
Ελπίδα

Σαν να ερρίφθη ένας κύβος

Μέσα από τον ανταγωνισμό των προϊόντων ξεφτιλίζομαι και εγώ
Πέντε - δέκα σημεία..
Πάρετε….πάρετε…
Οι επαναληπτικές παίζουν σε καλούς ρυθμούς..
Διατηρώ την πάλη των πιο αντίξοων μου αισθημάτων
Είναι ένα παιχνίδι των δακτύλων μου
Ατσαλάκωτο το εγώ μου με αποχαιρετά
Η έπαρση γονυπετής σκύβει εμπρός μου
Τι να την κάνω?
Με έχει εγκαταλείψει….
Είσαι βέβαιος καθώς εσύ ταλαντεύεσαι
Στης νύχτας την μαύρη σκεπή, είσαι βέβαιος
Ότι τα ανέκφραστα λόγια της ψυχής σου..
Θα στερεώσουν τους κύκλους της γης?
Μεταφέρω την πραγματικότητα…
Στους μακρινούς δρόμους των δικών μου γαλαξιών
Έρμαιο στην άψα της νιότης..περίμενα αδημονώντας
Το δείγμα της επιστρατευμένης σου ονείρωξης
Είναι ένα παιχνίδι των δακτύλων μου
Εκπλήσωμαι γιατί ακόμα δεν τα έχω καταφέρει..
Πρέπει να μιλήσω..
Κουράστηκα να παραμένω σιωπηλή
Παράξενο μου φαίνεται τούτο το μυστήριο
Θα ήθελα να ήμουν πάλι ακμαία
Όπως τότε που αγνοούσα το αδύνατο
Τότε που δεν είχε σκοτεινιάσει η ψυχή μου
Από τα μεγάλα παράθυρα έμπαινε το άσπρο φως
Κατείχα την απλότητα
Τότε που το στημόνι της ζωής ύφανε υφάδι
Ανεξέλεγκτων συμπτώσεων
Παρορμητικές ελπίδες
Υπεραπλουστατεύμενα σχέδια…χόρευαν εμπρός μου
Χορούς κυκλωτικούς…σαγηνευτικούς
Ζητώ τα ποσοστά της καρτερικότητας σου…
Ασπάζομαι τα λόγια σου..
Τον Σεπτέμβρη…είχα διάρκεια ωρίμανση

Ακόμα μια φορά σε είδα μόνο…
Η μαργαρίτα…τι κάνει?
Η μαργαρίτα…α..έχει φορτωθεί
Τα δύσκολα όνειρα του φανταστικού!!!
Είναι ένα παιχνίδι..
Είναι .. να ένα ερώτημα
δεν έχετε απωλέσει όλη σας την
αθοώτητα?
Ελπίδα

Σύννεφα προσδοκίας.

Μια παράξενη ένταση
πλέκει ιστό μέσα μου
σαν εμένα και εσύ αναζητάς
της άνοιξης τους ζεστούς καρπούς....
ορμητικές πέφτουν οι ανθηρές σκιές
των μαγεμένων ήχων
έλα τώρα... στην αυλή την πλακόστρωτη
να φυτέψουμε βαθιά τους σπόρους
των πιό ανοιξιάτικων προσδοκιών μας
έλα...να ατενίσουμε μαζί
τους αργαλειούς που υφαίνουν
με χρυσό κορδόνι
αψεγάδιαστα όνειρα
χαρμόσυνες ελπίδες...
πεσμένα στή γη των ανθρώπων τα λόγια
ποδοπατούνται στούς πολύβουους δρόμους
άστοργα χέρια ξεσχίζουν τα όνειρα
ανέραστες ελπίδες σε κρύες αγκαλιές
καταφεύγουν φοβισμένες...
μάτια δυνάστες
κοιτούν στραμμένα στην δύση...
Σύννεφα γύραν
φίδια αστραπές κυκλώνουν το στερέωμα
μαστιγώνει το χώμα μια κόκκινη βροχή
πως σκεπάζει ο οριζοντας
τις λεπτές γραμμές της μνήμης!!!!
σηκώνω ψηλά το κεφάλι
με χτυπούν οι στάλες στο πρόσωπο
μέσα σε ένα σύννεφο φόβου
εγκαταστάθηκε η παλάμη μου....
μα να.... ο ουράνιος θόλος
άνοιξε..άξαφνα

κέρδισα!!!
αναμαλλιασμένη γυναίκα
κυνηγά τους εφιάλτες της
άυπνος ήλιος ήρθε
στάθηκε στο μέσον της νύχτας
τα καστανά σου μάτια φωτίζει
αγαπημένε μου

διάβασε το μήνυμα των χειλιών μου
καθώς ψυθιρίζω ανεπαίσθητα!!!
Ελπίδα.

Κύκλωπες

Καθώς γέρνει η μέρα
κύκλωπες καταδιώκουν
της μνήμης την πλάνη
ανοίγουν δρόμους στην αθέατη άνοιξη
των παλμών....
βράχοι με τριγυρίζουν
σαν τα επωασμένα αυγά
στρουθουκαμήλου σε έρημη γη
ατελεύτητο άσπρο φως τους χαράζει
εαρινή νιότη καλπάζει
υψώνοντας μέτωπο
στου ήλιου το καύμα
καγκελόφραχτο παράθυρο ανοίγει..
απλανή το βλέμμα
δοσμένο σε σκέψεις...
η νύχτα θολή εφτασφράγιστη
καταγράφει τα φωτεινά διαλείμματα
του μυαλού..
έσβησε μέσα μου
ο ρυθμός του αδηφάγου νεφελώματος
σε μικρή κάμαρα με ήχους
και πέταλα...
Ελπίδα

Εισβολέας

Αναδεύει ένας κύκλος
μέσα απο τις αιώνιες σπηλιές
του σεληνόφωτου..
ρομφαία περιστρεφόμενη ανοίγει τον δρόμο
αγγίζει των δέντρων
τις πλάγιες κορυφές
αβρό το αγέρι τις λυγίζει
θρόισμα φύλλων
της νύχτας σπάει την σιωπή
ασυγκράτητο ποτάμι το χαμόγελο
ξεχύνετε..
κατρακυλούν οι επιθυμίες
κυριεύουν τις πλατιές πεδιάδες του στήθους σου
όχθες με νερολούλουδα οι παλάμες σου
γνέφουν τ' αστέρια
υδάτινο σώμα χωρίζει στα δύο
την γαλήνη του πόθου
ίσταμαι στο τελευταίο σκαλί
του πορφυρού σου ονείρου
να περιγράψω τι?
τα ανομολόγητα δάκρυα ...
που πλέχτηκαν
ανάμεσα στις χορδές της άρπας?
μάντεψε....συλλογίσου!!!
Ελπίδα

Γνώσις....

Το αδύνατο γιγνώσκω
Μέσα από των μητέρων τις μορφές
οι σκιές του αδυνάτου
ελπίζουν να απελευθερωθούν
το αδύνατο γιγνώσκω
καί περιμένω της μοίρας την διαστροφή
να διασκορπίσει το πνεύμα της αλήθειας
το αδύνατο γιγνώσκω
απτές μορφές αγγέλων
κρατούν τους τέσσερις ανέμους
των πιό ελπιδοφόρων μου προσμονών
το αδύνατο γιγνώσκω
μουρμουρίζοντας ύμνους προσευχές
χορεύοντας σε μυστικιστικούς ρυθμούς
πάνω στα αναμμένα κάρβουνα των αναστενάρηδων
το αδύνατο γιγνώσκω
λάμψεις αστρικών ουράνιων σωμάτων
φωτίζουν τα μονοπάτια του νου μου
διερευνώ τα φωτισμένα υψύπεδα
των αισθημάτων μου
το αδύνατο γιγνώσκω
καμινάδα προεξέχουσα της σκεπής
είναι το αδύνατο
εκτείθεται στο φως
σπάει σκορπίζεται στών άστρων το φέγγος
σε χιλιάδες εναλλαγές χρωμάτων
το αδύνατο γιγνώσκω
στίς παρυφές των γιγάντιων βουνών
πλανιέται η ευδαιμονία του αδυνάτου
απαλά κυλάει σαν ένα πλάσμα
ενωμένο άντρας - γυναίκα
την στιγμή της ηδονής
γίνετε ένα με το δυνατό

Είναι η απλότητα
ένα κόσμημα κρεμασμένο στο λαιμό μου
....ιδού η γνώσις του αδυνάτου!!!
Ελπίδα

Μικρός δρυοκολάπτης

Ξύπνησα κοιτάχτηκα στον ήλιο
μικρέ δρυοκολάπτη γατζωμένος στέκεις
στου δέντρου τις χαρακιές
ηλιόπληκτος ταξιδιώτης σε ξένη έρημο
τακ - τακ σκάβεις τραγουδάς...
πορσελάνινα θραύσματα τα όνειρα
στό χώμα πέφτουν
απόχρωση του μαύρου διαχέεται παντού
ακτινοβόλο το κορμί - κόκκινο σκουφί
γεμίζει το κεφάλι
ήρεμη θάλασσα είναι το κορμί σου
μυστική σιωπή ποδιών
κρύωσαν τα πατουσάκια σου μου είπες
καθώς κοίταζες την γη
δέσμιος του εκπληρωμένου πόθου σου
οι αισθήσεις ακανόνιστες ελπίδες
γυναίκες με μάτια ανέκφραστα
κατακόβουν το δέντρο με ξέφρενη μανία
με ποιτική δικαιοσύνη
απέδειξες το ψέμα..
είναι δέντρο η ζωή μικρέ δρυοκολάπτη
δέντρο στοιχιωμένο
βύθισε μια αιχμηρή σαν ξίφος φλόγα
βαθιά μες την καρδιά του...
ηχιτικός υπαινιγμός..η αιματοβαμμένη μνήμη!!
Ελπίδα

Μνήμη κεντημένη μες την φαντασία...

Το τρεμάμενο φεγγάρι
σκυθρωπός συνοδός μου
φουσκωμένο απειλητικο κύμα η θλίψι
κυριεύει την σκέψι μου
δεν είναι η φρεσκοβαμμένη περηφάνεια μου
που κηλίδωσε το κομματιασμένο όνειρο
σκοτεινοί μαίανδροι...αβυσσαλέες λέξεις
δύστροπος ήχος...
πάνω σε μια κασέλα παιχνιδιών
έλα να πλανέψουμε την νύχτα!!!
η ατλαζένια καλύπτρα της αγάπης αναδύεται
σιωπηλό το άσπρο αστραφτερό σεντόνι
με πολύτιμα πετράδια σκεπάζει το χώμα
ακουμπά κάτω τα ρούχα της
πολύχρωμη φωλιά ερωδιού σχηματίζουν
αιχμηρό τσεκούρι η ματιά της
τα όνειρά μου?
δεν είναι σπουδαία...
μόνον σωροί απο σκληρές πέτρες
μα ένα ρουμπίνι ρίχνει το κόκκινο φώς του
σκεπάζει τους φόβους μου..
Ελπίδα

Λευκές άριες

Στό ακρόβουνο τών σκέψεων μου
ήρθες και στάθηκες
πολύχρωμη ομπρέλα συναισθημάτων
σε σκιάζει..
ήμουν μέσα στίς σελίδες και με διάβαζες
Νοσταλγία
ερυθρή ανακεφαλαίωση ονείρων
χάθηκε στα σύννεφα
η αυταπάτη
υγροί οι τοίχοι την αποχαιρετούν
πάνω σε γαλάζια μάτια
πλανήθηκε η μυρωδιά της έκπληξης
λευκές άριες ρυθμίζουν
μουσικά την διψασμένη σου γοητεία
δεν χάθηκαν όλα για μας
θα δείξη....είπες
ελευθέρωσε τις διεσταλμένες κόρες
της ψυχής σου!!!
μονομάχησε με το όραμα
θα νικήσεις το κάλεσμα του αυγούστου
του ανύποπτου...
Ελπίδα

Eνοχες

Ενας άνεμος μ' έπερνε
με λύγαε εδω - εκεί
μές στο σκοτάδι μαύρα σχήματα
με κοιτούσαν...και εγώ
ένα σχήμα ακανόνιστο
ανάμμεσά τους στεκόμουν
ακαθόριστη σκιά η μορφή σου
ασπρόμαυρες εικόνες τα χάδια της αγάπης σου
στον απρόσιτο ορίζοντα των ενοχών
ιλαρές ελπίδες ανακούφησης
με κατέκλυαν...
μα μπρός στην ξύλινη πόρτα
νάσου στέκονται οι ενοχές πάλι
σε πυκνή σκιά ξαποσταίνουν
σχήμα- χρώμα - ήχος
είναι ο άνθρωπος κλειστό δώματιο
που συνεχώς γεμίζει είπες
πιασμένο σφιχτά μαντίλι στα δάχτυλα...
έκλεισα τα μάτια!!
Ελπίδα

Κόκκινο χώμα

Νευρικά σφίγγεις τα χαλινάρια καλπάζεις..
τα μάτια σπίθες αναμμένες
τα σπιρούνια στην σάρκα μπήζονται
μια πάλη ξεκινά ανάμμεσά τους
ξέφρενος καλπασμός
το χώμα γυμνό κόκκινο
ένα παιχνίδι οι ανηφοριές
αραιές σκιές στο χρώμα του μελιού
καλύπτουν την θωριά σου...
γέφυρες ντυμένες στα γκρίζα οι ενοχές σου
ενώνουν την λύπη με δάκρυα
μικρέ ήρωα της αδηφάγας πόλης
απλώνεις το χέρι - τυλίγεις την πλάτη
η στρογγυλάδα του κορμιού της τρέμει
τους σφιχτούς μυς συλλογίζεσαι
βαθιά διψασμένη η ανάσα σου
Αχ πονάω και κρυώνω είπε...
στό νησί των παιδικών της χρόνων
έριξες το πρώτο λιθάρι..
Ελπίδα

Το Δέντρο στόν Σεβάχ

ψυθιριστά χάιδευε η θάλασσα το αίμα σου
χορεύεις μ' αναμμένα μάγουλα
μάτια που γυαλίζουν
της γοργόνας τα καλέσματα
με πόθο υγρό αναζητούσες
μαζί κυλάμε στο γαλάζιο είπες...
με κύμματα αλμυρά φιλιά σου στέλνω
κόκκινα χάδια να σ' αγγίζουν
στην αγκαλιά σου να σταθούν
να ντύσουν την μορφή σου
τα νεροχελίδονα φέρνουν την ελπίδα
στα φτερά τους κεντημένη
πάρε την...δώρο σου την στέλνω
κάνε την κορδέλα ασημιά
να στέκει στα μαλλιά σου
Σεβάχ των μακρυνών μου ψευδαισθήσεων
θαλασσοπόρε του ανέγγιχτου ονείρου
το δέντρο απλώνει τα κλαδιά
το θρόισμα των φύλλων για ν' ακούσεις
διάφανα είναι τα καλέσματα
της θάλασσας η αυταπάτη τα αφάνησε
ξεθώριασαν χάθηκαν στό κύμμα τ' άσπρο
με φόρεμα χτυπητό...
προκλητικά ντυμένο το κορμί της μοναξιάς
με όνειρα ζεσταίνει το κρεβάτι
δάκρυα περνάνε τα ματόκλαδα
στά μάγουλα κυλάνε
Σεβάχ στο δέντρο μην χαρίσεις
άλλα λουλούδια μοναξιάς
μα μονάχα όνειρα
κίτρινα όνειρα
στήν ανεμόσκαλα τής ζωής
καντρίλιες να χορεύουν
Ετεινες τα χέρια....
Ελπίδα

Σεβάχ των ψευδαισθήσεων

Της νύχτας τα μαντέματα
της θάλασσας τα ψέματα

Μέσα στης φαντασίας την ψευδαίσθηση
τα κύμματα λικνίζονται χορεύουν
χάδια και φιλιά μου στέλνεις
απο της ανατολής τ' άγνωστα μέρη...

ρίξαν τα πέπλα τους οι μοίρες
στων κυμμάτων τον αφρό
όνειρα γαλάζια σου προσφέρουν
άγνωστε Σεβάχ των παραισθήσεων

έφερα τα ακροδάχτυλα στα χείλη
τα άγγιξα με συλλογή
νότες αγάπης μακρυνές απ' την κιθάρα σου
παίρνουν χρώμα και ζωή..

τίς μνήμες κάνεις τραγούδι νοσταλγικό
γαλανά - άσπρα - ρόδινα
κουρελάκια τα όνειρα
κάνουν αλλιώτικο τον κόσμο φωτεινό

τα μάτια μου πέφτουν στίς γραμμές
που έγραφα πριν λίγο
γοητευμένη ανακάθησα
στης αμηχανίας το μοτίβο
για να σκεφτώ τις ζεστές σου τις πλευρές

κουβέντα αρχινισμένη
στο άσπρο βυθισμένη..
Ελπίδα

Ερίννυες

Σκοτείνιασε ο ορίζοντας
μαβιά σύννεφα κρέμονται
ακουμπούν πάνω στα έλατα
στολίζουν σταγόνες πάνω στα κύμματα
μην βγεις από εκεί ακούς?
οι εριννύες σε καλούν
στάσου εδώ προφυλάξου...
βαριά στην λάσπη σέρνει τα πόδια
έλα..βγάλε με
ζέστανε την ανάσα μου
να η ζωή εκεί με κοιτά
με μάτια υγρα..
κρύψε με ανάμεσα στα δέντρα
εκεί που ερωτροτοπεί ο σπίνος!!!
Ελπίδα

Πριβέ ανωνυμίας

Σκλαβωμένος μάτια μου είσαι
σε μια ζωή ηλεκτρονική παγιδευμένος
δέσμιος...
φιλιά χάδια ζητάς
στήθη να προβάλουν στην οθόνη
τρυφερά χαιδεύεις με την ματιά σου
σαν πουλιά που τρόμαξαν
και πέταξαν οι αναστεναγμοί σου
χωρίς διέξοδο εγκλωβισμένοι
στου πόθου το ανεκπλήρωτο ταξίδι στέκουν
της πίστης χτύπησε η καμπάνα
μα όλοι απόντες από την σύναξη
γυρεύομε στην δικιά μας φυλακή
ταξίδια ηλεκτρονικής ψευδαίσθησης
να πλανηθούμε...
ρευστά υγρά κυλούν
ανακατεύονται με όνειρα που έχουν ξεστρατίσει
εύπλαστες ελπίδες γέλια σχήματα
στο πληκτρολόγιο γραμμένα
χέρια αγκαλιάς ζητάμε
μόνοι μες το πλήθος
ο καθείς εγκλωβισμένος
στο δικό του πριβέ ανωνυμίας
στον άγνωστο εαυτό μας
απελευθέρωση ζητάμε..
Ελπίδα

Φιλια

Στο σταθμό των τρένων στάθηκα
τον απόηχο των φιλιών ν ακούσω
να αφουγκραστώ το ρίγος του αποχωρισμού
τις λύπες να ζωγραφίσω
με πινελιές χρωματιστές...
να ζωντανέψω τυφλά όνειρα
στης νύχτας την απλοχεριά
αναμνήσεις γίναν τ' αγγίγματα
έρποντας με φιδίσιους ελιγμούς
αθόρυβα σε φίλησα στα χείλη
πετιτύλιξα με ύμνους το κορμί σου
σιγοτραγούδησα των ερώτων μου τους πόθους
δάκρυα σεργιάνησαν στο μονοπατι του αντίο!!
Σκηνή πρώτη....
Ελπίδα

Ηττα

Ηττήθηκα
μα την έπαρση του νικητή
τι μπορεί να υποβαθμίσει?
η δύναμη του ηττημένου...
Ελπίδα

μνήμες..

Καμμιά φορά περνούσε
από το μυαλό μου να ξεχάσω
Μα αντί να ξεχνώ
ξαναθυμόμουν ακόμη
και όσα μέχρι τώρα είχα λησμονήσει...
Ελπίδα

Μοιραίος άνεμος

Οδοιπόρε δυναμικά πορεύσου στο άγνωστο
στον ήχου του αυλού με παρρησία
στερέωσε τα πόδια....
ύψωσε τα χέρια!!!!
τα ποτισμένα σύννεφα ατένισε
μοιραίος άνεμος φύσηξε
το αεροπλάνο θριαμβευτικά απογειώθηκε
ανταύγειες θλίψης πήρε
τι να αναζητήσω
που δεν έχει αναζητηθή?
τι να πώ
που δεν έχει υποθεί?
πως να αντιστρέψω την ματιά?
λευκά στίγματα αιωρούντε
στο τελευταίο χρώμα της μέρας...
ανεπαίσθητοι θόρυβοι γινήκαν
κόκκινα τριαντάφυλλα βουλιάξαν
στο χιόνι τα όνειρα
πολύχρωμη ζωή
σαν αποφόρι πέταξε της αγάπης τον καημό...
Ελπίδα

ισχύς μου η αγάπη σου!!

Στο παράθυρο μου στέκει
άγριο περιστέρι
όνειρα εικόνες της αγάπης
μύνημα μου φέρνει
το ταίρι του καλεί...
Ασημένια αλυσίδα στον λαιμό του
του έρωτα η αυταπάτη
στολίστηκε ..
με εφήμερα χιλιάδες άνθη
το ταίρι του καλεί
Της αγάπης του τα χάδια
λουλούδια μαραμένα
ανίσχυρα πεσμένα
σεργιάνησαν την γη
Στης ανησυχίας τον βυθό
τα μάτια του στραμμένα
στην πέτρα χάραξαν
αγάπης χάδια μαγεμένα
προσκύνησε ηλιαχτίδες
καλέσματα ελπίδες
το ταίρι του καλεί...
άγριο περιστέρι
η αγάπη μου για σένα
πέταξε....
σε φεγγάρια μαύρα ξένα
ίσως σέ θάλασσες
καινούριες να σαλπάρει
ζωή να δώσει και να πάρει
το ταίρι μου καλώ
Ελπίδα

Ανάγλυφα σχέδια

Διωγμένοι από τους ανέμους νοερά
οι εραστές σαν ένα πλάσμα
για μιά στιγμή τον κόσμο ενώνουν
πάνω απ' τα σύνεφα ατενίζουν
ανάγλυφους χάρτες
ήλιους ζωντανούς να ανατέλλουν να δύουν
διάφανο σύμπαν τους καλοδέχεται
και για σένα αστικέ πρίγκιπα
που με ματιά αινιγματική κοιτάς στην οθόνη
χιλιάδες αστέρια στην αγκαλιά σου αφήνω
μαζί με μιαν αγάπη ανέγγιχτη
χωρίς όρια....
με παρθενικό μανδύα ντυμένη
γυάλινα θερμοκήπια γεμάτα λουλούδια οι σκέψεις μου
στιγμή δεν ξεφεύγουν από σένα
μοναχικός καβαλάρης η αγάπη μου
σε πεδιάδες αιώνιες καλπάζει
σαρωτική η καταιγίδα
με συνεπήρε....με σήκωσε
σε άλλους πλανήτες μετοίκησα
και για αγάπη ικετεύω...
με το βλέμμα στραμένο στην γη σου
ο ένας τον άλλον αγγίζει
πουλιά της άνοιξης τα χέρια σου
ανοίγεις .... σφιχτά μ' αγκαλιάζεις
ψευδαισθήσεις γεμίζει η οθόνη
μυρωδιές γιασεμιού
σκορπούν στον αέρα ανάγλυφα σχέδια
στα καστανά σου μάτια
ο κόσμος ανασσαίνει ελπίδες γεμάτος
εσένα ζητούσα χρόνια
στην λήθη κλεισμένη
ανέμελο ελάφι στης παγίδας την ώρα
βόλια ο έρωτας σκόρπισε
την καρδιά μου στοχεύσαν
πονάω μα η μοίρα θανατική καταδίκη
μου δώρησε χάρι.....εσένα
έχει μιά γλύκα ετούτη η αγάπη
προσμονής νερό κελαρυστό
διψασμένου διαβάτη
σε σκοτεινά μονοπάτια χαμένου...
χαμόγελα στείλε μου πρίγκιπα
τα κλαριά της κλέουσας να στολίσω
που με λύπη αγγίζουν την γη
Ελπίδα

θάλασσα

Βυθός γεμάτος χρώματα μύρια
καράβια κυλούν στον αφρό της
σκουρόχρωμα πεύκα
σιωπηλοί επισκέπτες την ατενίζουν
απέραντη θάλασσα στέκει εμπρός μου
γαλήνια...μου μιλεί για σένα
τα σύνεφα τ' άσπρα μετρώ στον ορίζοντα
όσες οι έρημες νύχτες μου μακρυά σου
μοναχική ανεμώνη η καρδιά μου
κοντά της φωλιάζουν της αγάπης σου λόγια
καληνύχτα καρδούλα μου
σε φιλώ γλυκά μου είπες...
και τα όνειρα αστέρια γινήκαν
΄την νύχτα φωτήσαν
μ' ασημένια μαλάματα χίλια
στολιστήκαν τα κύμματα
γελαστές γοργόνες ξεπρόβαλαν
από τα σκοτεινά τους παλάτια
τραγούδια αγάπης σου στέλνουν
κοράλια του βυθού κρατώντας στα χέρια
στεφάνια σου πλέκουν
χάρισμα σου η αγάπη μου πρίγκιπα
εμπρός στα πόδια σου
αφήνω αισθήματα χίλια
φόρεσε τον μανδύα των γαλάζιων ονείρων
και έλα σε μένα...
Ελπίδα

Ερώτων μειδιάματα

Εχω χρόνια να σε δώ
χρόνια να σε αγγίξω
μα όταν στα υπόγεια του νού
κύκλους φέρνεις
μειδιάματα στα χείλη μου ανεβαίνουν
πως οι στιγμές εκείνες
τόσο έντονες οι μνήμες
γίναν βότσαλα λαξεύτικαν
από νερά πότε καθάρια
πότε μαύρα ψεύτικα
Χάθηκες σκόρπισες...αέρας
μα καθώς στο γέρμα τής ημέρας
ανασκάλευα τον νού
μια μορφή ακαθόριστη έγινε η θωριά σου...
εσένα που αγάπησα με πόνο
ανάμνηση έγινες στον χρόνο
ανοίγοντας το παράθυρο μου...
ο ήλιος του καλοκαιριού
έκαψε τα βλέφαρά μου
τα πονεμένα μάτια κλείνω με ορμή
τις μνήμες της αγάπης ξέχνα
μου φωνάζει με στοργή!!!
στην αγκαλιά της θάλασσας
πήγαινε να αφεθής
την δροσιά της να γευτείς...
φορώντας καπέλο και γυαλιά
πηγαίνω στην ακροθαλασσιά
γέλια τραγούδια και χαρές
αφήσαν πίσω μου το χθές
μειδιάματα οι παλιές αγάπες αφήσαν μόνο
καθώς προχώρησα στον χρόνο
τα άσπρα σύννεφα στον ουρανό κοιτάζω
ελπίδες - όνειρα καινούρια επισκευάζω!!!!
Ελπίδα

Μαγισσες

Μάγισσες τα όνειρα μου κατέκλυσαν
της ζωής την συνέχισει να μάθω ζητάνε
το μέλλον να μάθεις δεν θέλεις?
λευκοντυμένες οπτασίες.....
σκούρο το βλέμμα καταγής σύρετε με ένοια
του αύριο τα μελλούμενα διστάζω να μάθω
γιατί της νύχτας τα χαμόγελα χάνονται
στον απογευματινό ορίζοντα..οπως γέρνει η μέρα
δεν αναζήτησα την χίμαιρα οχι
της μέρας το φως ψάχνω να ζήσω
σε κελιά φυλακής τον ήλιο δεν κλείνω
μια μέρα άσκεπης χαράς να γευτώ
στην γη πατώντας τα πόδια ορθώνω
άσπρα σεντόνια να απλώσω
ανάμεσα στα ηλιοτρόπια
την εφήμερη μέρα που μ' ανήκει δικιά μου να κάνω
αγάπες να ζήσω φιλιά ζεστά ν' ανταλλάξω με πόθο
λευκά τριαντάφυλλα καταγής να φυτέψω!!!
πρίν βραδιάσει η μέρα και το όνειρο σβήσει
όχι δεν θέλω το μέλλον να μάθω
στις στοιχιωμένες νύχτες την πόρτα σφαλίζω...
Ελπίδα

Γυναίκες του μύθου

Πικραμύγδαλου γεύση τα χείλη τους
γοφοί - λαγόνες - στήθοι μάτια αστέρια
λαξευμένα περίτεχνα μάρμαρα
από μεγάλους τεχνίτες επιστύλια γεφυρώνουν
γυναίκες ατέρμονης ομορφιάς
ουράνια πλάσματα ξεχωρίζουν
πολύχρωμες....
με ασημένια στολίδια γεμίσαν την γη
ιέρειες του έρωτα
σε κελιά φυλακής την ανατολή ονειρεύνται
σκλάβες θρηνήσαν στο διάβα του χρόνου...
αγριεμένο ποτάμι η ματιά τους την ώρα της θλίψης
μητέρες γεννήσαν παιδιά της αγάπης
στον δρόμο του φεγγαριού κολυμπήσαν
σαν τα νεροχελίδονα πετάξαν μακρυά
σε άλλους τόπους ...
φουρτουνιασμένες θάλασσες ετούτου του κόσμου!!!
γυναίκες του μύθου
στο πράσινο πάνω
χορούς της ζωής χορεύουν
χαμόγελα στέλνουν στα όνειρα μου...
Ελπίδα

Ανάμεσα στούς πορτοκαλεώνες

Γεράκια φέρνουν κύκλους
εφορμούν κατακυριεύουν
σήκωσες ψηλά τα βλέφαρα
μάτια άπληστα
πλυμμηρισμένα πόθους πάθη
ασίγαστα κοιτούν....
γυρνώντας οι έλικες αέρας
πρόσωπα χτυπά με βία...
τα χρόνια φύγαν γίναν γυάλινα λουλούδια
ανάμεσα στούς πορτοκαλεώνες
ηλιόκαστρα περιστοιχίζουν τα κορμιά
αγγίζονται κυλιούναι με ορμή
ζητάς διαφυγή το αίνιγμα να λύσης
ογκόλιθοι σε συνθλίβουν
το κορμί διαπερνούν!!! παρασύρεσε
η φωνή της γάτας αντηχεί
ανάμεσα στούς πορτοκαλεώνες
το αίνιγμα να λύσεις αναζητάς
ψάχνεις σε δρόμους μοναξιάς το φως
τοξότες σε τριγυρνούν
αγαπημένη ερωμένη η ελπίδα...
Ελπίδα

Μέγγενη αγκαλιά

Σκύβει φυτεύει ενα λουλούδι
ρίζες τρυπούν γεμίζουν χώμα
μια μέγγενη αγκαλιά την σφίγγει
την συνθλίβει...
γέλια σκόρπια παντού..
επικάθησαν με αυθάδεια πάνω στά δαιδαλώδη
μαλλιά των κοριτσιών
εμιγκρέδες από χώρες μακρυνές
την πολιορκούν
με μάτια άπληστα την αγγίζουν
την χίμαιρα αναζητά με πάθος
προτώγονοι χοροί περιπλέκοντας ραβδίζουν τον αέρα
εξορρύσσουν ασήμι από την γη!!!
μάτια ικεσίας αναζητούν
ανάμεσα σε ηλιαχτίδες βότσαλα
στά αστέρια του βυθού στα φύκια...την αγγίζουν
γέλια παιδιών και κλάμματα εναλλάσονται
σε έναν αόρατο κύκλο ανάπτυξης
ήχοι εύστοχα αντηχούν στο κενό
πόδια χτυπούν με ορμή το πάτωμα
φύγε...
περιστέρια τριγυρίζουν στα πόδια της
ζητιανεύοντας ψύχουλα
μια αγκαλιά μέγγενη την συνθλίβει
Ελπίδα

Μοναχικός ακροβάτης

Περνώντας απέναντι
μαζεύω τους σβησμένους δαυλούς
των ερώτων μου...
λευκοί πελαργοί πάνω σε γέρικα δέντρα
οι αγάπες που φύγαν
αφήσαν μια γεύση άγουρου μήλου στα χείλη μου..
μοναχικοί ακροβάτες ξεχασμένου τσίρκου
χορεύουν αντικρίζοντας τ' όνειρο
τα δαχτυλίδια του γάμου ριγμένα στο χώμα..
ευωδιά θλίψης αναδύουν
το ιερό ξύλο κείται...
δεν είναι πάντα η καταιγίδα
που μπορεί να λυγίσει τον ήλιο
δροσοσταλίδες πάνω στα φύλλα στέκουν
τα ανέγγιχτα δάκρυα του χωρισμού
δέντρα γερασμένα οι ελπίδες
μα βγαίνοντας οι σκέψεις
από τους κρυμμένους βυθους της μοναξιάς
φώς αρχίζει ξανά
να διυσδίει στις έρημες αψίδες
χιλιάδες γραμμένα χαμόγελα
σπέρνει η μέρα...
γλυκιά θέρμη η αγκαλιά σου
εγκλωβίζει την άνοιξι...
αστέρια σκορπίζει το χάδι σου!!!
ο ματαξωτός μανδύας της αγάπης σου
με πετράδια απέρριτα μ' έντυσε!!
Ελπίδα

Αινίγματα...

Σαγινευτικές νότες ξεγνοιασιάς
μ΄αγκάλιασαν με χάρι
γέμισαν άλικο χρώμα το πρωινό στερέωμα
ρωμαλέος έρωτας τις έχει εκσφενδονίσει
περιπλανούνται - οδεύουν
πρός τις πεδιάδες της καθάριας μουσικής
μοιάζουν με αυλές σπιτιών
διάσπαρτες ασπάλαθα...λουλούδια γιασεμιά
ευωδερά...
γλυκά μειλίχια
σκεπάζει η ζέστη τις πευκοβελόνες
την μεσιμεριανή σιωπή ανασαλεύει
συννεφιάζει.....
ιντερμέδιο παρεμβάλλει τις σταγόνες της βροχής
από τις στάμνες της ανάστασης
που με βία τις κομμάτιασε το έθιμο τ' απρίλη
ξεχύθηκαν αινίγματα!!
με ακολοθούν ...έφιπποι αναβάτες
αρματωμένοι ανδρείοι...μεταλλοφόροι με κυκλώνουν
χαοτικό βάραθρο η μοναξιά
ηττήθηκα....
σαρωτική σαν καταιγίδα με παρέσυρε
επιβλητικά παλάτια τα μάτια σου
ξάστερα κοιτούν
μ' αναρριγούν όπως τα αντικρύζω
ρωγμές επικίνδυνες τα λόγια σου...
κοντά μου φτάνουν
ρουφούν τις μυρωδιές του αγέρα...
παίζουν παιχνίδια με το φώς
το άσπρο φώς!!!
τα αινίγματα που τον νού σκοτείνιασαν νικούν
σ' αγαπώ μην μ' αφήνεις...άγγιξε με...
Ελπίδα

Επαρση

Μαβής ο ήλιος μισοέσβηνε
κάτω από τα δακρυσμένα σου βλέφαρα...
ζωγράφιζε με πινελιές θλίψης τον ορίζοντα
πονάς πρίγκιπα πονάς!!!!
και εγώ το ίδιο
μα οι μοίρες που σου ύφαναν τις αρχοντικές σου φορεσιές
με μαεστρία αποφάσισαν
να σκοτεινιάσουν την σκέψι σου...
αδιάκοπα καλπάζεις με το άλογο της μοναξιάς
ανάμεσα στα δέντρα..
μα ένα δέντρο σε κοιτά
με τα κλαδιά σπασμένα...
η θύελλα που το συνέτριψε
σκόρπισε την καταχνιά στο μονοπάτι σου
πρόσεχε πρίγκιπα το δάσος στοίχιωσε
δρυάδες ξωτικά το κυριεύουν
καταρρίπτουν τους επηρμένους
Ελπίδα

Χαμόγελα..

Σκαρφαλώνοντας την σκάλα
αναζήτησα τους ανθισμένους κήπους
των ακροδακτύλων σου!!!!
διάβασα τα αστέρια στην παλάμη σου
λευκοί πίνακες άγνωστων ζωγράφων
χάραξαν την ματιά σου...
γαλαξίες δακρύων πλημμύρισαν
τα κίτρινα αγριολούλουδα του στήθους σου!!
φωτεισμένοι υπόγειοι ποταμοί λυγμών
η ανάσα σου...
κατρακύλησε στις χαράδρες της γλυκιάς προσμονής
πέθανε η αγάπη...
μόνον λίγα ίχνη νοσταλγίας
χάραξε πάνω στην άμμο
το μεταμεσονύχτιο όνειρο
χαμόγελα ξεπροβάλλουν δειλά
από τους στοιχιωμένους αμμόλοφους
της ερήμου....
Ελπίδα

Μάτια ονειροπόλα...

Παρακαλώ στείλτε τον ήλιο
να μου κάψει τα δάχτυλα
το φώς του φεγγαριού το στόμα
την άγρια θάλασσα στά βάθη της να πέσω
να πάψω να ανασαίνω
για να αναδυθώ ξανά
στο άσπρο φώς που περιβάλλει τους ορίζοντες
το μαργαριταρένιο...
λευκόχρυση φιγούρα φλόγας
να δω τις ακτές ξανθές
τους γλάρους να γεννούν ταίρι -ταίρι
τα άσπρα όνειρα ερωτευμένων αστέρια γεμάτα
παιδιά να τριγυρνούν ανάμεσα
σε ξέγνοιαστα παιχνίδια καλοκαιρινά
υγροί ποταμοί καθάριου νερού
με καταχνιά βαμμένο...να με περιβάλλουν
να δω την γη αρχόντισσα
ντυμένη με λούσα εκθαμβωτικά
αλαζωνικά βουνά σκουρόχρωμα
ρεματιές φαράγγια...
διαμάντια να στολίζουν τον ορίζοντα
πυργωτές κατοικίες χωρίς αμπάρες
ηλιοτρόπια να κοιτούν κατάματα την κάψα του καλοκαιριού
να δω εσένα -εσένα αγαπημένε μου
τα μάτια σου τα μελαγχολικά
να με κοιτούν με πόθο...
Ελπίδα

Αντίο πρίγκιπα...

Ζαχαρωμένες μυρωδιές αιωρούνται παντού
τέμνοντας γίναν κρύσταλα..
στην γη ταξίδεψαν
ολοήμερο φεγγάρι ανέβηκε στόν ουρανό
στα σγουρά μαλλιά του αγοριού
ακτίδες ασημένιες έβαψε...
χτενίζοντάς τα γέμισε ασημόσκονη η θάλασσα!!!
δελφίνια ήρθαν και χορεύουν ανάμεσά της
καλή τύχη του φωνάζουν
οι μοίρες σκεπασμένες με τα πέπλα της απόγνωσης
ανοίγουν νεκρικό σεντούκι...
ροδοπέταλα σκορπίζουν
με την νεανική του σφρηγιλότητα...λευκοφόρος
ξέγνοιαστα αργοσαλεύει!!
μαζεύοντας όστρακα ξυπόλυτος
χαλά τις φωλιές των καβουριών
μάτια υγρά χαμογελούν
ανάμεσα στο φως τις μοίρες
ο ήχος της φλογέρας σβήνει...
η δύναμη του θεού αποκαλύπτεται
ανάμεσα στα αστέρια
ατρόμητα γενναία κοιτάζει στον ορίζοντα...
αγάλματα αγγίζει..
σβήνει η ωραιότητα
κατατρεγμοί τον ακολουθούν
μέσα σε αιώνια σπήλαια κοιμάται!!
σταλακτίτες τον περιστοιχίζουν
Ελπίδα.

Αγκαλιασμένοι..

Αναζητώντας σε...σε βρήκα
μέσα από τις μαύρες σκιές του φεγγαριού
η πλουμιστή φορεσιά ειναι δική σου
αγαπημένε μου..
πάρτην και κάνε την τραγούδι μαγικό
βγαλμένο μέσα απο τους υγρούς βάλτους των λιμνών
από τα πεσμένα φρούτα της κερασιάς
που λιώνουν γλυκαίνοντας το χώμα...
βάφοντας κόκκινα τα δάχτυλα μου...κόκκινα
μουσικές νότες γεμίζουν τον αέρα
στέκουν στα χείλη μου...
φιλιά αναμιγνείονται με την ηδονική μυρωδιά των φύλλων
καθώς γύραμε....οι δυό μας!!!
σφιχτή αγκαλιά ...κλείσαν τα βλέφαρα!!
μαζί ενωμένοι στις σκοτεινές σπηλιές του πόθου
ντυμένοι μ' αστέρια
με το φλογίσιο φως του ήλιου
μεγαλοπρεπεί ενδυμασία
μιας αγάπης ανέφικτης....
Ελπίδα

Καληνύχτα ορφέα

Ηταν στιγμή αλλόκοτη
αιωρήθηκα νιώθω....
λευκάνθεμα σε κήπους γλυκερούς
αγγίζω...αναρριγώ
σταχτερά περιστέρια κύκλους κάνουν
πετούν στούς θάμνους μέσα στίς φτέρες μπαίνουν
το αγόρι σφυρίζει...
παιχνίδι παίζουν
στη σχηματισμένη πέτρα... αναμοχλεύουν
ριξιά - ροβόλημα ριξιά-ροβόλημα
κρύβεσε στα δαφνοκέρασα
σκοπεύεις περιμένεις...
με έπαρση μεγάλη δάχτυλα το δειλινό αγγίζουν
αποτρόπαια ροδοπέταλα αιμοσφαιρίων
αναφύονται...
καταζητήται το άπειρο
παρουσία προτώγνωρη λες και ποτέ δεν σ' είδα
το αγόρι σφυρίζει
ριξιά.... ροβόλημα...ριξιά...
Ελπίδα

χαιρετισμος

Σε χαιρετώ μέσα
από τα ανοιχτά παράθυρα της άνοιξης
που χρώματα πορφυρά σου στέλνει
και ριπές ουράνιου τόξου να σε περιδένουν
στα άσπρα χέρια βότσαλα
μαζεύονται απλώνουν...
κάποια μοίρα μαγική σφιχτά δένει τον κόμπο
ασυλλόγιστες ελπίδες έσπειραν οι ροδοδάφνες
άνθη απαλά....
κοίταξε μα φύγε τώρα!!!
απο το βαθύ μονοπάτι της μοναξιάς
οι σειρρήνες ψέματα σπέρνουν
με χάρι σε καλούν
στων άστρων το λαμπύρισμα σε πηγαίνουν..
Ελπίδα

Νοσταλγία

Νότες βγαλμένες απ' τίς χορδές του βιολιού
που άτσαλα παίζει ο χρόνος
μια αναβλύζουσα ορμή χειμάρων
ρίχνει ματιές κρυφογελώντας
η ζωή στα μάτια κοιτάει την μοίρα....
στείλε ένα φιλί...σού λέω από μακρυά
διστάζεις μα η καρδιά πονά ζητά ψηλά ν' ανέβει..
να συναντήσει μύρια αστέρια
στό όνειρο να χτίσει την ελπίδα!!!
μέσα στα νεροφαγώματα της μοίρας σε αντάμωσα άρη..
και γέλια κρυστάλια ξεχύθηκαν παντού
με μάτωσαν...
μα αποζητώ ετούτο τον πόνο
με ελαφρύ αεράκι αναρρήγησε η καρδιά
μα τα τριαντάφυλλα μαράθηκαν στό ποτήρι της αγάπης
πέθαναν από διψασμένη προσμονή
μετεωρίτες πέφτουν παντού
καταιγισμός χτυπά με δύναμη την γη
διεκδικώντας το απρόσμενο προτωβρόχι να την θρέψει
φεύγει η ζωή άρη κυλάει
στίς ρόδες υπερκόσμιων αυτοκινήτων
και εμείς θεατές κοιτάμε τις ριπές τους
καθώς εκσφενδονίζονται μέσα στην ασημιά την σκόνη...
Ελπίδα

Ξέρω...

Ξέρω αστικέ πρίγκιπα ξέρω...
η πιό λαχταριστή αγάπη είναι η ανεκλήρωτη!!!
γιατί δεν μπορείς να χορτάσεις
την δίψα της ανάγκης σου
και όλο ελπίζεις...ελπίζεις
μοιάζει με τα φτωχά παιδιά ετούτου του πλανήτη
που ξυπνούν με την ελπίδα
να χορτάσουν την πείνα τους
και πάντοτε κοιμούνται πεινασμένα...
Ελπίδα

Υλη....

Τα υλικά όνειρα των ανθρώπων
ακονίζουν την αλαζωνία...
τα πνευματικά αναμοχλεύουν με χάρι
τις βαθιές πληγές της καρδιάς
Ελπίδα

ονειρα

Κεχριμπαρένια είναι τα όνειρα
με ακκισμούς θρασύς μας φεύγουν
στέκουν ακίνητα πάνω στίς φυλλωσιές της μιμμόζας
κοιτούν με μάτια ελαφιού την άψα του αρσενικού
δέσμια είναι....κλαίνε!!!
Ελπίδα

ανέφικτο

Κυνηγώντας το ανέφικτο
την ανημπόρια του εαυτού μου
διαπιστώνω....
Ελπίδα

ευτυχία...

Η ευτυχία είναι πάντα σύντομη
και δεν υπάρχει σε καθαρή μορφή
γιατί συνυπάρχει με τήν ανησυχία ότι θα την χάσουμε
Είμαι μοναχικός άνθρωπος...
δεν μου αρέσει όμως να μένω μόνος
Νότα

ρακένδυτος πρίγκιπας

Μπαίνοντας μέσα στης νύχτας τήν σάλα
ελπίδες ψηλαφώ τριγιρύζοντας....
τον πρίγκιπα αναζητώ απ' την λήθη
ρακένδυτος είναι...
Ασφόδελοι τον χτενίζουν σε κεροδοσιά μυστικής γιορτής,
τον ετοιμάζουν...
σβήνει η αγάπη γαληνεύει το πένθος...
ελαφρύ αεράκι σηκώνει τα βλέφαρα
τα λαμπρά του ρούχα σχισμένα κουρέλια
σπασμένα μαργαριτάρια τα δόντα του ριγμένα στή γη...
τα μαλλιά του στεγνοί καταρράχτες ασίγαστου νερού
το θερμό αγκάλιασμα των πυγολαμπίδων χάνει το φώς του
είναι ρακένδυτος...
μάτια υγρά που αγνάντευαν το κύμα...γίναν βότσαλα τα ξέπλυνε η αλμύρα
αγνά καθαρά ανάρια στέκουν...
γλυκό το σταφύλι απ' ΄τ' αμπέλι μητέρα!!!
ελεύθερη χιονονυφάδα χορεύει η ανάσα μου...
σε ένα τρελό χορό παγωμένων κρυστάλων
ο ρακένδυτος πρίγκιπας...φεύγει στην λήθη
οι ασφόδελοι τον περιτριγυρίζουν...
Ελπίδα

οι γλάροι...

χαμογέλα καλή μου και γράψε το γέλιο σου εδώ
ελα φεύγω τώρα...να κοίτα τον κάβο πως άσπρισε απ' το αλάτι της θάλασσας
στέκει μόνος σιωπηλός...
κοίτα τους γλάρους κάνουν κύκλους πάνω από 'σένα
σε παρατηρούν με ματιά πελαγίσια...σαν τους ναυτικούς την ώρα της φουρτούνας
αγριεμένα γενναία
πάνω στον αφρό των κυμμάτων....
τρέχουν τα δάκρυα...ονειρεύομαι μα μου πήραν το όνειρο μικρά ξωτικά
....καθώς τα ξέρασε η γη μετα απο μεγαλο σεισμό
μούγκριζε η γη και γέννησε
και ξεχύθηκαν λεύτερα...άπλωσαν παντού!!!
κατέκτησαν τον κάβο και με επηρμένα μάτια κοιτάζουν ψηλά...
ειναι δικοί μας οι γλάροι λένε...
χαμογέλα καλή μου...και γράψε το γέλιο σου εδώ!!!
Ελπίδα

Ασπρο χαρτί που πρέπει να γεμίσει...
άνοιξε τις κλειστές πόρτες,τρίζαν απ' τα χρόνια τρέμαν
πετάχτηκαν οι αράχνες φοβισμένες...ξεβολεύτικαν πρώτη φορά συνέβη αυτό είπαν
πάει το σπίτι μας χάθηκε... και ήταν ζεστό και θαλερό
μοσχοβολούσε παλιο στις υγρές του εσοχές...
περίλυπες κοιτούσαν τους κατεστραμένους ιστούς
και το φως το άσπρο... που έμπαινε μέσα και διαπερνούσε τους ιστούς ,τους έκλεινε τα μάτια
τι άλλαξε?
Γιατί το φως αφέθηκε να μπή?
πως άνοιξαν οι σφαλιστές πόρτες?
Μα να!! μιά νέα κοπέλλα,τις άνοιξε με μεγάλη ευκολία
με ένα βλέμμα με δυό μάτια γλαρά
με τόση ευκολία σαν παιχνίδι έτσι με δυό κρίνα για χέρια
και όρμησε ατίθασο άλογο το φως
και κατέκτησε με ριπές άσπρου τις πόρτες
τις ζέστανε με ηλιαχτίδες αγάπης, έρωτα...
και αυτές σχίστηκαν κατακερματίστηκαν γίναν χίλια κομμάτια
μικρές πυγολαμπίδες από το άσπρο και δεν πονούσαν...οχι γελούσαν γελούσαν
με γέλιο φτιαγμένο απο κρύσταλα σκοτεινών σπηλαίων
βλέπαν μάτια γλαρά...χέρια κρίνα να τις αγγίζουν με χάρι
προτώγνωρα αναρρίγησε η πόρτα
κοίταξε έκθαμβη το άσπρο το άπλετο φωτερό άσπρο
Ας ήταν να πέθαινα είπε
αυτήν την στιγμή σε ένα χορό γεμάτο κρίνα για χέρια θάλασσες μάτια
πυγολαμπίδες να τριγυρίζουν χιλιάδες και να με καλύπτουν με λόγχες άσπρου
δεν πονώ...γελάω αγαπάω...ζω
Ελπίδα

Αχ πως νιώθω την ζέση του κορμιού σου...
σε περίμενα στον σταθμό των τρένων
κοίταζα τριγύρω, με κοιτούσαν στα μάτια
δεν είσαι εσύ...όχι θα σε ένιωθα
ποτέ δεν σε είδα όμως να.... είσαι εκεί με κοιτάς
τα μάτια σκυφτά τα μάγουλα κόκκινα ντρέπεσε, αφήνεις τον σάκκο κάτω
....θέλω να ακούσω την φωνή σου
τα δάκρυα στροβιλίζονται σε αργό ρυθμό
σαν περιστρεφόμενοι δερβίσηδες σε έναν αέναο κύκλο λήθης
Μπα δεν θέλω να ζήσω το όνειρο...γυρίζω την πλάτη
καλλίτερα...με σήκωσες ψηλά
έμεινες φυλακισμένος για πάντα...εκεί στο όνειρο...καλλίτερα
Ελπίδα

φλύαρη νιότη...

Ω!!! γυναίκα σκοντάφτεις, γλυστράς πέφτεις
μαυρίζει η σελίδα....
νιώθω το αίμα κόκκινος ύφαλος
ποτίζει τις ανεμώνες
σκόρπια κρύσταλα της τρυπάνε τα πόδια
η αγάπη πονάει...
μα είναι γλυκιά ηλιαχτίδα η ζωή
που γεμίζει με φώς τις γρύλιες
βγαίνω εξω το χάδι του αγέρα γέρνει λοξά τα μαλλιά σου
κλείνει τα βλέφαρα αργά
η απόλυτη σιωπή πόσο φλύαρη είναι...
μέσα στα δέντρα φωλιάζει η ευωίά της νιότης σου γυναίκα...
Ελπίδα

άγγελος

Γελάς άγγελε...γελάς
είμαστε φίλοι είπες γιά πάντα
γέμισε φτερά και απλώσαν πάνω στήν θάλασσα
...φεύγω...με περιμένει η θάλασσα
θα είμαι μαζί σου να πάρε αυτό...είμαι εγω
στέκεις εκεί μέσα στον ήλιο στα χρώματα...
ρίχνω νομίσματα στα νερά και στο αντιφέγγισμα
βλέπω το γέλιο σου
μην κλαίς καλή μου
είμαι ανάμεσα στα δέντρα...έλα
Ελπίδα

πράσινη ομίχλη

Γύρισε και την κοίταξε...δέντρο χα..χα..χα! ακου δεντρο...
γέλα του λέει γέλα ακούς?...γέλα
Μου χάρισες ένα τραγούδι και ένα ποιήμα
είναι μέσα στήν καρδιά μου κλεισμένα για πάντα
μόνο για μένα...δικά μου
είμαι πλούσια...πετάω προσγείωσε με...προσγείωσε με
Είμε κολλημένος απάνω σου...
θέλω να σε γεμίσω με φιλιά παντού...
βγήκα από την μοναξιά και ...άκου ας τον ήλιο να με βάψει με το φώς του.
Δεν μ' αρέσουν τα χρώματα μου αρέσει το άσπρο το λαμπρό άσπρο...μόνον αυτό
έλα κράτα μου το χέρι πάμε στό κτήμα μαζί
... έπαθα ζημιές ΄κάηκαν τα δέντρα...άκου την νύχτα μας μιλάει
μόνον την νύχτα οι εραστές γελάνε...ακου το γέλιο τους
Σ' αγαπώ ειναι αλήθεια
ήρθε το όνειρο να ξαποστάσει πάνω στα κλαδιά..

για το δέντρο...

Το καλύτερο όνειρο το έβλεπα ξύπνιος
πάντα ερχόσουν απ' το βαθύ λειβάδι της προσευχής
εχω τα μάτια σου τώρα να με πηγαίνουν...
σε νησιά ν' αγγίζω ότι αγάπησα να με οδηγούν στη ζεστή
προσευχή ενος παραθύρου....
το μισό μέσα στο όνειρο το άλλο μισό στ' όνειρο πάλι
αν δακρύσουν θα πνιγώ από ρέμβη
στο κάθε δάκρυ θα ξεφυλλίζω το θαύμα του κόσμου
αν γελάσουν σε όλο το ταξίδι θα μου δείχνουν τον δρόμο....

Ωστόσο τον τελευταίο καιρό ζωγραφίζει πολύ. Στέκει όρθια μπρός το παράθυρο.
Το βλέμμα της ξεπερνάει το χτήμα...φτάνει στο δασάκι οπου τα πεύκα ολα κοντά στρυγγυλεμένα προς την γη
αλλά αδύνατα με άχαρα κλαριά προς τον ουρανό, ολα με ένα στεφάνι άχνας γύρω τους.ένα θαμπό στεφάνι
ώρας μεσημεριάτικης.
Θα είναι μια γενική άποψη λέει...Μισοκλείνοντας το ένα μάτι απομακρύνετε από το καβαλέτο να δη...
Μια γενική άποψη λέει και η ινφάντα
Δεν σκύβει οταν κεντάει η ινφάντα. Η πλάτη της είναι ίσια, η μέση της αλύγιστη
Γύρω της, ένα ζεστό στεφάνι ώρας μεσημεριάτικης κάνει να την περιτυλήξει, μα το αποδιώχνει...με μια κίνηση
Και τούτο πως σου φαίνετε..
Απλώνει το κέντημα πάνω στα γόνατα. Φαίνονται παγώνια πολλά παγώνια...με τις ουρές τους ξεδιπλωμένες
τα πόδια τους κρυμμένα, γιατί εχουνε άσχημα πόδια τα παγώνια και το ξέρουν
Ενα χρόνο το έχει αρχινισμένο το κέντημά της η ινφάντα, και θα κάνει άλλα δύο για να το τελειώσει.
με αυτό θα σκεπαστεί όλη η πολυθρόνα της θείας τερέζας, αυτή που ειναι πιο κοντά στο παράθυρο.
καμμιά φορά μου'ρχετε και μετράω τις βελονιές και τότε ζαλίζομε...
να σκεφτεί κανείς πόσα φτερά έχει η ουρά του καθενός και πόσα χρώματα το κάθε φτερό...
Είναι όμως μια προστασία. Οταν κεντάει η ινφάντα δεν νιωθει κίνδυνο
ούτε ανησυχία...ούτε τίποτα...
απόσπασμα ( τα ψάθινα καπέλα)
Μαργαρίτα Λύμπεράκη

Εδω ειμαι παλι εγω η ελπιδα...
κοριτσακι μου μες το βουβο πηγαδι του φεγγαριου
σου' πεσε αποψε το πρωτο δαχτυλιδι σου.Δεν πειραζει
Αργοτερα θα φτιαξεις αλλο να παντρευτεις τον κοσμο
μες στον ηλιο...
γιατι δεν ειναι κοριτσακι να μαθεις μονο εκεινο που εισαι
εκεινο που εχεις γινει... οτι ζηταει η ευτυχια του κοσμου
Αλλη χαρα δεν ειναι πιο μεγαλη απο την χαρα που δινεις
Να το θυμασαι κοριτσακι....εχεις
ακομα να κλαψεις πολυ οσπου να μαθεις
τον κοσμο να γελαει...
Γ Ριτσος (αποσπασμα απο το καπνισμενο τσουκαλι)

Καλως....ορίσατε!!!!!

Καλημερα σε ολους τους φιλους μου!!!!
Η αλληλογραφία...ειναι ο μοναδικός τρόπος
να συνδυάσεις τήν μοναξιά με την καλή παρέα
.....οποιος δεν αγαπάει την μοναχικότητα δεν αγαπάει την ελευθερία
γιατι μέσα στην μοναχικότητα μπορείς να είσαι ελεύθερος...
τίποτα δεν φοβίζει σήμερα τον άνθρωπο οσο η μοναχικότητα,η απομόνωση
γιατί αυτές απαιτούν σκέψη...αυτοσυγκέντρωση, φιλοσοφική. και ποιητική διάθεση
αυτάρκεια, αυτοπεποίθηση...δηλαδή προσόντα που ελάχιστοι διαθέτουν.....