Ξεπεζεμένο άρμα...

Βρέχει και γέρνουν λοξά οι σταλαγματιές
σαν τις χτυπά με μίσος ένας άγριος άνεμος
σύννεφα σκούρα σε τύλιξαν,
σκοτεινιασμένος ο ήλιος και εσύ ακούμπησες
στο πολυπλάνητο κιγκλίδωμα της φαντασίας μου..
λουσμένος στα πολύτιμα στολίδια σου!!!!

κοιτάζω έξω τις μακριές κορυφές των δέντρων, γέρνουν
συνεπαρμένες από την ευγένεια σου
λυγίζουν, ζητώντας τα μάτια σου, εκλιπαρώντας
να σ αγγίξουν, χαϊδεύουν φευγαλέα την σκιά σου..

έχει μιαν αγριάδα έξω ο καιρός
και εγώ στην μελαγχολική μου κάμαρα
συλλογίζομαι το ξεπεζεμένο άρμα του ονείρου μου
άδειο, χωρίς αναβάτη με τα αφηνιασμένα άλογα να τρέχουν
ξέφρενα, στης σκέψης το ανήλιαγο δρόμο..

πότε θα νιώσω καλά?
Κράτησέ με…

Ελπίδα..