Το Δέντρο στόν Σεβάχ

ψυθιριστά χάιδευε η θάλασσα το αίμα σου
χορεύεις μ' αναμμένα μάγουλα
μάτια που γυαλίζουν
της γοργόνας τα καλέσματα
με πόθο υγρό αναζητούσες
μαζί κυλάμε στο γαλάζιο είπες...
με κύμματα αλμυρά φιλιά σου στέλνω
κόκκινα χάδια να σ' αγγίζουν
στην αγκαλιά σου να σταθούν
να ντύσουν την μορφή σου
τα νεροχελίδονα φέρνουν την ελπίδα
στα φτερά τους κεντημένη
πάρε την...δώρο σου την στέλνω
κάνε την κορδέλα ασημιά
να στέκει στα μαλλιά σου
Σεβάχ των μακρυνών μου ψευδαισθήσεων
θαλασσοπόρε του ανέγγιχτου ονείρου
το δέντρο απλώνει τα κλαδιά
το θρόισμα των φύλλων για ν' ακούσεις
διάφανα είναι τα καλέσματα
της θάλασσας η αυταπάτη τα αφάνησε
ξεθώριασαν χάθηκαν στό κύμμα τ' άσπρο
με φόρεμα χτυπητό...
προκλητικά ντυμένο το κορμί της μοναξιάς
με όνειρα ζεσταίνει το κρεβάτι
δάκρυα περνάνε τα ματόκλαδα
στά μάγουλα κυλάνε
Σεβάχ στο δέντρο μην χαρίσεις
άλλα λουλούδια μοναξιάς
μα μονάχα όνειρα
κίτρινα όνειρα
στήν ανεμόσκαλα τής ζωής
καντρίλιες να χορεύουν
Ετεινες τα χέρια....
Ελπίδα