Ερώτων μειδιάματα

Εχω χρόνια να σε δώ
χρόνια να σε αγγίξω
μα όταν στα υπόγεια του νού
κύκλους φέρνεις
μειδιάματα στα χείλη μου ανεβαίνουν
πως οι στιγμές εκείνες
τόσο έντονες οι μνήμες
γίναν βότσαλα λαξεύτικαν
από νερά πότε καθάρια
πότε μαύρα ψεύτικα
Χάθηκες σκόρπισες...αέρας
μα καθώς στο γέρμα τής ημέρας
ανασκάλευα τον νού
μια μορφή ακαθόριστη έγινε η θωριά σου...
εσένα που αγάπησα με πόνο
ανάμνηση έγινες στον χρόνο
ανοίγοντας το παράθυρο μου...
ο ήλιος του καλοκαιριού
έκαψε τα βλέφαρά μου
τα πονεμένα μάτια κλείνω με ορμή
τις μνήμες της αγάπης ξέχνα
μου φωνάζει με στοργή!!!
στην αγκαλιά της θάλασσας
πήγαινε να αφεθής
την δροσιά της να γευτείς...
φορώντας καπέλο και γυαλιά
πηγαίνω στην ακροθαλασσιά
γέλια τραγούδια και χαρές
αφήσαν πίσω μου το χθές
μειδιάματα οι παλιές αγάπες αφήσαν μόνο
καθώς προχώρησα στον χρόνο
τα άσπρα σύννεφα στον ουρανό κοιτάζω
ελπίδες - όνειρα καινούρια επισκευάζω!!!!
Ελπίδα