Γέλα γιά ...μένα.

Πως να σε κάνω να καταλάβεις
πόσο ξεχωρίζεις?
πόσο μοναδικός είσαι για μένα?
τι να πω που δεν έχει ειπωθεί
ποτέ ως τώρα?
που δεν έχεις ξανά ακούσει?
ποιό στοίχο πιά ρίμα
να βρώ
να σου ταιριάξω?
να σου χαρίσω τον ήλιο...το φεγγάρι
της νύχτας τον βελούδινο μανδύα?
πολύ κοινότυπο...πεζό!!!
πως λοιπόν να ξεχωρίσω?
να σου δώσω αγάπης δείγμα
προτώτυπο καινούριο και ανείπωτο?
βήματα κάναν οι αιώνες όλα ειπώθηκαν
αδειάσαν σαν βρόχινο νερο
γέματο λάσπη...
πως να σε κάνω να στρέψεις την ματιά σου
προς εμένα?
μα να!!! δες το σμίξιμο των ρυτίδων στο μέτωπο μου
κοίτα με λοιπόν...να κοίτα και...γέλα
όχι δεν νιώθω ότι με ειρωνία θα γελάσεις
ποτέ δεν το σκέφτηκα αυτο!!!
γέλα με γέλιο βγαλμένο από τα περιβόλια
που είναι ανθούς την άνοιξη γεμάτα
με γέλιο που βγαίνει απο τις μπότες του διαβάτη
καθώς γλυστρούν πάνω στα πεσμένα φύλλα
των φθινοπωρινών δέντρων
από τους μυρωμένους πορτοκαλεώνες
από της θάλασσας την κυματιστή βουή
από των άστρων το λαμπύρισμα
μέσα στης παγωμένης νύχτας την γροθιά
από τις νιφάδες του χιονιού που απαλά
ντύνουν τον σωρό με τα ξύλα του χειμώνα
στην αυλή μου..
γέλα με γέλιο βγαλμένο από τα βρύα
των υγρών βράχων
που τρέφονται τα άγρια κατσίκια των οροπεδίων
απο τις αναβλύζουσες πηγές των βουνών
καθώς ορμητικά κυλούν
γεμίζοντας με δώρα τις πεδιάδες
από τις σκοτεινές σιωπές μιας στοιχιωμένης νύχτας....
γέλα με γέλιο βγαλμένο
από το καλύτερο δωμάτιο...
εκείνο της καρδιάς σου!!

απόψε θα μεθύσω...έτσι θέλω
Ελπίδα