Κενό..

Δεν έχω πιά τίποτα να προσμένω
την φυγή αναζητώ... κοίτα
αδρό της νύχτας το χαμόγελο
στο πρόσωπο χαράδρες σχηματίζει
μέσα στα ξέπλεκα μαλλιά

μικρές λόχμες κρύβουν την μορφή σου
σαν το στάχυ λιγιέμαι
πότε εδώ, πότε εκεί
σωπαίνω..
μιας ανοιξιάτικης λαμπυρίδας το αμυδρό φως
με σιγαλιά περιμένω
τους λυγμούς μου, να κρύψει

και εσύ γυναίκα στέκεις αγέρωχη
με τον αυλό στα χείλη
νότες ευωδιαστές γλιστρούν ανάμεσα στα δάχτυλά σου
ακάλεστη σαν ήρθες θρονιάστηκες
μες της αυγής τα καθαρά σεντόνια
σωπαίνω...

όπως της χαμομηλιάς τα πέταλα
έγειρα τα βλέφαρα στου φεγγαριού την χάση
τοξεύτρα...
στα άβαθα ρηχά της θάλασσας
αστέρια του βυθού γενναιόδωρα σκορπίζεις
ως να λυθούν τα μάγια της επίμονης σιωπής
ζωή είναι το όνομά σου!!!

Ελπίδα