Κρυμένο κόκκινο....

οι σειρήνες μου γνέφουν
μάζεψα τα αστέρια μέσα σε μια κούπα σιωπής
λευκά τα μονοπάτια με τα φιλιά σου γεμίζουν

κοίταξε γύρω σου...την δροσιά που το χώμα αναδύει!!!
τα βήματα χάθηκαν σβήστηκαν
και εσυ καθώς ανάλαφρα περπατάς πάνω στα χνάρια της νιότης

σιωπηλά...
απέραντες ελπίδες σχοινοβατούν σε κάθε σου βήμα
στου ανέμου το μένος στροβιλίζεσαι
ανεμπόδιστα τους οιωνούς ξεγέλασες
τις έννοιες σου περιστοιχίζεις με ροδοδάφνες

ω...της ουτοπίας το άρωμα
τα νεανικά σου χέρια πόσο ευφραίνει!!!

όταν η ομορφιά στα χιονισμένα μαλλιά συγκεντρώνεται
όταν οι ρυτίδες αυλακώνουν χαράδρες στα μάτια
όταν η ανάμνηση κύματα θύελλας φουσκώνει
όταν άκαμπτα δάχτυλα
παραδίδονται σε ανούσια θέλγητρα

τότε μόνον οι λέξεις φυτρώνουν πάνω στα αετώματα
σε μυστικούς χορούς μεθυσμένες λικνίζονται
το σακί των χρησμών άνοιξε...

αν η αγάπη αρνηθεί....
μέθυσε πίνοντας όνειρα!!!

Ελπίδα