ακατάπαυστα ακροβατώ ανάμεσα σε στοές σκοτεινές
Μέσα από κυματισμούς ασήμαντους
εδώ πάντα πιστός, περιμένω ένα δέντρο να με
σκεπάσει με την δροσιά των χρόνων του
Σκότωσε με αθωότητα, σκότωσε με....
Πώς να ζήσω χωρίς τις σπονδές σου?
Πώς να ζήσω χωρίς το ωχρό σου πρόσωπο?
Πλανιέμαι μεσιτεύοντας πενταροδεκάρες
ξεδίπλωσα του οικείου χαμόγελου την γενναία εγκατάλειψη
Που είναι τώρα ο έρωτας? Ποια αχνάδα κάλυψε την χθεσινή ανέφελη ζωή?
Ποια ασημόσκονη την σκέψη σαγήνεψε?
…μην πάρεις άδικα έναν δρόμο..όλοι δικοί μου είναι..
χωρίς το πρόσωπό σου δεν υπάρχει ευδαιμονία
Μείνε αθωότητα μείνε…
θα σκεπάσω με κλώνους απλά, το γυμνό σου ανέγγιχτο σώμα
ευχήθηκα για μας
Ελπίδα
